De
godin in het landhuis
Je maakt wat mee, tegenwoordig.
Als bouwkundige doe ik regelmatig inspecties aan
bouwwerken. Dat kunnen fabrieken of kantoren zijn, maar ook
woonhuizen. Op een dag werd ik
door een zekere mevrouw Van Galen gevraagd om de bouwkundige
staat te inspecteren van een
landhuis in de buurt van D. in een bosrijke omgeving. De
opdracht beviel me wel, want ik houd
van oude gebouwen, en zeker van prachtige huizen op dito landgoederen. Vol goede moed was ik
vertrokken in mijn 30 jaar oude Citroen DS, zo'n grote snoek,
waar ik nog steeds verliefd op
was. Het was fraai herfstweer, nog niet al te koud voor de tijd
van het jaar. Tevreden zoefde
ik langs 's heren wegen en zonder problemen bereikte ik het
bosrijke D. Het landhuis was niet
moeilijk te vinden, en weldra draaide ik met m'n snoek de
statige oprijlaan op. Aan weerskanten
stonden hoge bomen, en aan het eind doemde het landhuis op, dat
de allures van een klein
kasteel had, met ronde torentjes op de hoeken. Ik parkeerde de
auto in het grint, vlak bij de
ingang, naast een vijver met fontein. Toen ik het bouwwerk eens
bekeek, kreeg ik de indruk dat
het in een uitstekende staat van onderhoud verkeerde. Op het dak
werd mijn aandacht
getrokken door een hevig rokende schoorsteen. Ik nam even de
tijd om de lucht van vochtige takken en mos op te snuiven. Toen beklom ik de brede trap naar
de voordeur, en trok aan de
koperen knop die binnenin het gebouw een bel liet rinkelen. Ik
wachtte. Even gebeurde er niets, maar toen klonk een zoemend geluid van een op afstand bediend
slot, kennelijk ten teken dat ik
de deur kon openduwen en naar binnen gaan. Het kwam me wat
vreemd voor; ik bedacht me dat
een beetje meer gevoel voor stijl hier niet zou hebben misstaan.
Goed, dat ze er geen butler op
na hielden kon ik me voorstellen, maar zo'n onpersoonlijk
zoemertje om je binnen te laten... Ik
kreeg echter geen tijd om daar nog verder over na te denken want
ik stond al in de gang en
kreeg meteen een eerste schok te verwerken... Het was hier
licht, veel te licht, en toen zag ik
dat zowel de vloer als alle wanden en het plafond louter uit
spiegels bestonden. Ik keek
verbaasd om me heen, en zag alleen mezelf, honderden keren
weerspiegeld in de wanden. En
boven me en onder me, alles spiegelde en steeds zag ik alleen
mezelf. Aan het plafond waren
lampen aangebracht die ervoor zorgden dat het hier zo licht was.
De deur was achter mij
dichtgevallen, en bleek, toen ik omkeek, van binnen ook al een
spiegel te zijn, waarop zelfs geen
klink te zien was. Wat had dit te betekenen?? Ik schrok op van
het geluid van een zware
basstem met veel galm: "MENEER BOUWMEESTER?" - (ik kan
het niet helpen, maar zo heet ik
echt). Ik keek de gang in, maar zag niemand. Ik inspecteerde het
plafond en de wanden, maar
kon zo gauw geen luidspreker ontdekken. Ik kon zelfs geen deur
ontwaren. "MENEER
BOUWMEESTER?", sprak de stem weer, nu met iets meer nadruk.
Ik stamelde automatisch een
antwoord: "eh, ja?" "Fijn dat u er bent, meneer
Bouwmeester", galmde de stem weer, "U bent
iets verlaat". Ik keek op m'n horloge. Het was 10 over 10,
en de afspraak was 10 uur geweest. Niet zo gek, dacht ik. "Tja, beter laat dan nooit...",
sprak ik verontschuldigend. Het was even
stil. Toen hoorde ik opeens een andere stem, een vrouwenstem,
helder en rustig sprekend: "U
bent een mooie man, meneer Bouwmeester, u mag trots zijn op
uzelf". "Wat zullen we nu
krijgen..." mompelde ik zachtjes voor me uit. "Komt u
maar verder, ik wacht op u". Aarzelend
liep ik de gang in en zag nu dat deze zich aan het eind
vertakte. Je kon links of rechts. Ik nam
me voor, om mevrouw Van Galen kordaat te woord te staan wanneer
ik haar te zien kreeg. Wat
een gedoe, al die stemmen uit luidsprekers... "Rechtsaf,
meneer Bouwmeester, en dan de eerste
deur aan uw linkerhand, daar wacht ik op u". Het was wat
moeilijk oriënteren met al die
spiegels om me heen, en ik kon ook geen deur vinden. Maar
plotseling draaide een spiegelend vlak
open en stapte er een man uit de wand, gekleed in een lange
zwarte jas, lopend op blote voeten.
Hij droeg een opgevouwen handdoek voor zich uit en reikte mij
die toe. "Voor uw schaamte, meneer!" "Voor mijn wat?!" riep ik verbaasd, de
man van top tot teen inspecterend. Ik keek
hem nogal boos aan, maar hij bleef onverstoorbaar. Voor ik
verder iets kon vragen sprak hij
alweer: "Mevrouw heeft een eigenaardige ziekte, meneer. Ze
kan geen koude droge lucht
verdragen. Dus heeft ze een kamer tot sauna laten verbouwen. Het
is er zeer warm en vochtig.
Neem deze handdoek mee, u kunt zich hier uitkleden". Hij
wenkte mij naar binnen, en sloot de
deur discreet achter mij. Ik stond nu in een klein vertrek dat
echter veel groter leek, omdat ook hier alles spiegelde. Het was hier bloed-en-bloedheet. Goed,
ik had het begrepen, ik moest
me dus uitkleden. Want mevrouw ontving me in de sauna. Want ze
had een zeldzame ziekte. En
ik moest dat geloven? Ik deed eerst maar eens m'n colbertje uit.
Ondertussen bedacht ik me
dat mevrouw Van Galen voor de telefoon tamelijk serieus en
eigenlijk heel plezierig had
geklonken. Ik geloofde niet dat ze een spelletje zou spelen. Ik
kwam trouwens wel vaker in een
sauna. Wat was erop tegen om in zo'n omgeving een bespreking te
voeren? En ik had nog wel een
handdoek gekregen... En och, er gebeurden in dit soort kringen
wel vaker vreemde dingen, dat
hield het leven spannend. Ik kleedde me uit, legde m'n kleren op
de vloer (een andere
mogelijkheid had ik niet, de ruimte was volkomen leeg), en
knoopte de handdoek losjes om me
heen. Toen kon ik niets anders doen dan wachten op verdere
instructies. Die kwamen weldra, nu
weer via de luidspreker. "Excuses voor het ongemak meneer
Bouwmeester, maar met mijn
ziekte moet ik voorzichtig zijn. Ik kan u slechts ontvangen als
u eerst een douche neemt". Haar
stem klonk aangenaam, en ik begon het warm te krijgen.
"Welja", dacht ik, "Ik neem gewoon een douche, normaalste zaak van de wereld..." Weer opende zich
een spiegelvlak, en zowaar was daar een doucheruimte. Dat wil zeggen: een ruimte van een
vierkante meter met bovenin een
douchekop. Kranen zag ik niet, en aarzelend ging ik er maar eens
onder staan. "U kunt de
handdoek gebruiken om u af te drogen, meneer Bouwmeester, u kunt
hem nu beter even af
doen". "Ze z¡¡et me!" bedacht ik me. Zouden het
van die spiegels zijn waar je van ‚‚‚‚n kant doorheen kunt kijken? Of hing er ergens een camera?
"Mevrouw van Galen, eh, is het noodzakelijk dat ik me hier douche? Ik bedoel, ik heb me
vanmorgen al gedoucht, en eh, ik heb
de indruk dat u me ziet..." Niet dat ik preuts ben, maar ik
kwam hier om voor m'n werk een
gebouw te inspecteren, niet om me door de een of andere malloot
te laten begluren, ook al had die malloot dan nog zo'n sensuele stem, of was het nog zo'n
hooggeplaatst adellijk persoon...
"Duizendmaal excuus, meneer Bouwmeester, maar het is in uw
eigen belang dat u zich douchet"
De stem klonk heel sympathiek, maar niettemin onverbiddelijk.
"Het water uit deze douche
heeft een ontsmettende werking. Ik wil niet dat u mijn ziekte
krijgt, en het is belangrijk dat het vocht uw hele lichaam bedekt. Denk vooral ook aan uw
genitaliën... Ik zie u inderdaad,meneer Bouwmeester, maar over enige minuten zult u mij ook zien.
Het spijt me dat het zo
moet, maar u zult het ongemak weldra vergeten zijn..." Ik
stond even in dubio. Ik voelde me overdonderd, en wist ook zo gauw niet wat ik hier tegenin kon
brengen. Ik trok m'n schouders op en besloot maar te doen wat me werd opgedragen. Ik liet de
handdoek vallen en stapte onder
de douche, die meteen begon te stromen. "Wrijf het vocht
goed over uw huid, meneer Bouwmeester, doe alsof u zichzelf masseert." Ik deed het zo
goed en zo kwaad als het ging.
Toen klonk de stem weer: "Het spijt me, meneer Bouwmeester,
maar iedereen heeft plekken op
zijn lichaam waar hij wat moeilijk bij kan. Zuster Janneke zal u
helpen. Het is uiterst belangrijk
dat dit goed gebeurt. Schrikt u niet, meneer Bouwmeester, zuster
Janneke draagt geen
kleding". Nu ging een spiegeldeur open, en daar kwam een
alleraardigste zuster Janneke binnen.
Ze was kortgeknipt blond met een kwetsbaar ovaal gezichtje,
blauwe ogen, slank en blank, een
jaar of twintig en inderdaad helemaal naakt. En een beetje
verlegen. "Sorry, meneer, ik mag u
niet compromitteren, en daarom mag ik geen kleding dragen,
begrijpt u?" Ik staarde naar haar
blanke huid met parmantige, nauwelijks volgroeide borstjes. Ik
schudde m'n hoofd. "Niet
compromitteren...", herhaalde ik peinzend. Ze was jong, en
zich haast nog niet bewust van wat
ze met haar blote zelf teweeg kon brengen. En hoewel ze dit
misschien vaker had moeten doen,
stond ze er toch duidelijk onwennig tegenover. "Zal ik uw
rug masseren? En uw... ", ze aarzelde
even en bracht haar mond dicht bij mijn oor, "uw genitaliën,
meneer", ze fluisterde bijna,
"mevrouw zegt dat dat erg belangrijk is". Ik deed m'n
armen omhoog ten teken dat ik me
overgaf. Als het moest dan moest het maar. Ik ging met m'n rug
naar haar toe staan, en zij
masseerde me van boven naar beneden terwijl het water van de
douche over ons heen gutste.
Ze stond tegen me aan toen ze `mijn genitaliën' zorgvuldig
bewerkte, waarbij ze ook mijn
voorhuid geheel naar achteren trok. Haar tepels priemden zacht
en warm tegen m'n rug en ik
voelde haar mond tegen m'n oor. `U kunt trots zijn op uw lijf,
meneer, ik bedoel, zulke
genitaliën...' fluisterde ze. Ik voelde nog meer: ook haar
zacht schurende schaamhaar tegen
m'n billen, en dat leek me meer dan mevrouw Van Galen haar had
opgedragen. Bijna had ik haar
omhelsd, maar opeens hield het water op te stromen. Mevrouw Van
Galen vond het kennelijk
welletjes. Snel reikte zuster Janneke mij m'n handdoek aan
("Alstublieft, meneer"), en met een
rood hoofd verdween ze weer in de spiegel. "Nogmaals mijn
excuses, meneer Bouwmeester,
maar we kunnen niet ontkomen aan wat noodzakelijk is. En ik moet
nu eenmaal beslist
controleren of een en ander grondig is gebeurd. Ik heb u gezien,
meneer Bouwmeester, en ik
vind het fair dat u mij nu ook kunt zien. Ik wil niet bij u in
het krijt staan. Ik wil niet dat u
denkt dat ik u ergens voor gebruik". Terwijl ik me stond af
te drogen hoorde ik haar zoete stem
dit alles zeggen. En ondertussen had ik zo mijn eigen gedachten.
Maar de volgende zin klonk niet
meer door een luidspreker. Ik hoorde haar achter mij:
"knoopt u uw handdoek om u heen,
meneer Bouwmeester". Even verstarde ik. Ze was
binnengekomen. Ze stond echt achter me. En
ze zag me, en ik haar, in de spiegel. Ik draaide me om, en liet
de handdoek op de grond vallen.
Ik was naakt, zij was het ook, wat dat betreft stonden we
gelijk. Ze aarzelde. Haar blik ging
even naar beneden waarna ze me weer aankeek. "U moet het
zelf weten, meneer Bouwmeester,
sommige mannen laten de, eh, conditie van hun genitaliën, of
moet ik zeggen: van hun
geslachtsdeel, liever niet zien. Nu ja, niet aan
iedereen..." voegde ze er veelbetekenend aan toe.
Ik nam haar in me op. Ik schatte haar op 1,70, ze was rijp,
mondain maar op een niet brutale
manier, voelde zich volstrekt op haar gemak in de situatie,
glimlachte vriendelijk en stak me de
hand toe. "Charlotte van Galen, zeg maar Charlotte"
zei ze. Ik antwoordde: "Abraham
Bouwmeester, zeg maar Bram". "Ah, en d‚‚ze jongen
wil zich ¢¢¢¢k voorstellen, lijkt het wel...".
M'n geslacht gedroeg zich alsof er een onzichtbare draad was
gespannen tussen hem en
Charlotte, en die draad werd opeens erg strak aangetrokken. Ze
deed alsof ze hem echt
toesprak en boog zich elegant voorover. "Wacht maar,
jongeheer, het is hier soms net een
pretpark". En weer tegen mij, lachend: "Ach ja, ze
leiden soms een eigen leven, he". Ik
glimlachte maar eens. "Ik denk dat ik dat van u ook kan
zeggen, mevrouw van Galen!",
antwoordde ik. Ze knikte onverstoord, en stak beschuldigend haar
vinger op. "Charlotte!",
corrigeerde ze. Charlotte was ‚‚‚‚n van die rijpe
vrouwen die ondanks hun leeftijd (ze moest
tussen de 45 en 50 zijn) nog een prachtig figuur hebben. Of
misschien moet ik zelfs zeggen:
dankzij hun leeftijd. Haar huid was minder pril en doorschijnend
dan die van zuster Janneke,
maar zonder plooien of rimpels. Haar blauwe ogen vertelden,
samen met het lange donkerblonde
haar, dat je haar niet makkelijk de baas was. Ze was geen jong
meisje meer, maar nog steeds
een zeer begerenswaardige vrouw. Haar borsten hadden zelfs een
volmaakte graad van rijping
bereikt, ze waren groot en leken sappig als rijpe vruchten. Haar
hele lichaam glom trouwens van
het zweet door de enorme hitte. In al haar doen en laten, ook en
vooral in haar manier van
bewegen vertoonde ze een volkomen natuurlijke gratie, waar haar
naaktheid niets aan af deed.
Ik liep me daarover te verwonderen toen ik haar volgde door een
ditmaal donkere gang. Ze
opende een deur en ging me voor naar de zitkamer/sauna of
sauna/zitkamer. Hoe dan ook: het
was hier nog heter en erg mistig. Al wat ik kon zien waren twee
lederen banken, en ik begreep
dat ik op ‚‚‚‚n ervan plaats kon nemen. Charlotte nam
plaats op de andere bank, recht
tegenover mij. Ze deed haar armen over elkaar, onder haar
borsten die daarmee uitdagend te
pronken hingen, en zette zich toen voornaam rechtop, met haar
benen iets uit elkaar. Ze bekeek
me keurend. Ik wachtte af. Ze moest maar eens uitleggen wat ze
wilde. "Ik heb een zeldzame
ziekte, meneer, eh, Bram", begon ze. "Ik had al zoiets
begrepen, ja". Kennelijk klonk ik niet erg
overtuigd, want ze besloot het over een andere boeg te gooien.
"Ik heb jarenlang in India
gewoond. Weet je iets af van slangenbezweerders?" - met
haar rechterhand schikte ze haar
haren, waarbij haar bovenlijf nog net iets uitdagender naar
voren kwam. "Nee....?", antwoordde
ik vragend. "Ze hebben me gestraft, Bram. Ik was jarenlang
een godin voor hen. Ze aanbaden
me. Ze dachten dat mijn vocht...," ze maakte met haar
linkerhand een vaag gebaar bij haar
schaamstreek, "ze dachten dat ze nieuwe levenskracht kregen
door m'n vocht te drinken. Ik
ben door een heel dorp gebeft, jongen!" Ik kon precies
tussen haar benen gluren. Ik zag dat ze
nat was. Maar het kon van de hitte komen. "Mannen, vrouwen,
en zelfs. Jong en oud, ik was als
een soort reuzenlolly voor ze". Ik probeerde het me voor te
stellen. Ik vond het een leuk
verhaal, maar geloofde er geen snars van. "Op een dag had
ik er genoeg van. Ik zei dat ik weg
wilde. Toen heeft zo'n slangenbezweerder me door een slang laten
bijten en een vloek
uitgesproken. Ik zou verminkt raken. Ik zou vlekken krijgen over
m'n hele lichaam. Op de duur
zouden m'n ledematen er zelfs spontaan afvallen." Ze
wachtte even, maar ik reageerde niet.
"Je gelooft me niet. Kom maar eens kijken". Ze nam me
mee naar een zijvertrek waar het wel
heet maar niet zo vochtig was. En daar toonde ze me een aantal
werkelijk afgrijzenwekkende
foto's van een vrouw waarvan alleen het gezicht nog enigszins
herkenbaar was. Voor de rest
leek haar huid op dat van een schubbig monster, vol met bulten
en gekleurde vlekken. Er ging
een huivering door me heen. "En dit is met u..., eh met jou
ook gebeurd?" Ze keek me niet
begrijpend aan, en ik pakte de bovenste foto nog eens en keek nu
wat beter. "Mijn God, dit
b‚‚n jij!", stamelde ik tenslotte. We liepen terug naar
de banken. "Kijk maar eens onder mijn
voet" zei ze, en stak me haar been toe. Ik zag een witte,
rimpelige vlek. Het leek op een oude
wond die nu vrijwel genezen was. "Daar heeft die slang me
gebeten," zei ze. Ik kon nu
onmogelijk meer twijfelen. De foto's, en iets in haar stem
hadden me ervan overtuigd dat dit
hele absurde verhaal op waarheid moest berusten. "Om te
herstellen moest ik voortdurend
transpireren", sprak Charlotte weer. "En dat moet ik
blijven doen, anders word ik weer zoals...
op die foto's. En alle mensen waarmee ik in contact kom, moeten
grondig zijn ontsmet, anders
kunnen ze het ook krijgen". Ik begon het te begrijpen.
"En we mogen geen kleren dragen, want
die raken ook besmet". Ik knikte. Ze aarzelde toen ze
verder sprak. "Er is nog iets anders", zei
ze. "Die douche alleen is niet voldoende."
"Nee??" Ik voelde opeens duizend mieren over m'n rug
lopen. Ze ging naast me zitten, en legde een hand op mijn knie.
"Bram, luister. Ik weet dat het
gek klinkt, maar het is zo en niet anders. Geloof je me?"
Ik schrok een beetje van de plotseling
intieme toon, maar ik knikte langzaam. Voor haar was dat
voldoende, want kennelijk beschouwde
ze mijn instemming als startsein om tot actie over te gaan.
"Goed. We hebben zaad nodig", (ze
gebaarde ditmaal naar m¡¡jn geslachtsdeel). "J¢¢uw
zaad. Ik moet dat drinken, en we moeten
het allebei, in een bepaalde verdunde vorm, over ons hele
lichaam smeren. Het is een soort
tegengif tegen die slangenbeet... Verder moet jouw zaadvloeistof
vermengd worden met mijn,
eh, vocht. Dat kan uiteraard op verschillende manieren...".
Ze keek me diep in m'n ogen. "En
tenslotte moet je m'n vocht hebben gedronken". Het was even
stil terwijl ik haar ongelovig
aanstaarde. Ze meende het, dat was duidelijk. Het was absurd,
ook dat was duidelijk. En het
was niet niks, het was me zo helder als glas. "En zo niet,
dan krijgen we allebei van die
vlekken?", zei ik tenslotte. "Eh ja, tenzij we altijd
in deze sauna blijven. Je moet transpireren.
Het hoort bij die vloek die toen is uitgesproken..." Ik
keek Charlotte aan. En ik besloot dat we
kennelijk geen keus hadden. Ik vatte de opdrachten nog even
samen, terwijl m'n geslacht
al(weer) was begonnen aan een kleine gedaanteverandering.
"Pijpen, beffen, neuken en smeren
dus, in die volgorde?" Charlotte lachte. "Ok‚‚,
jij mag het zeggen", sprak ze. "Charlotte", zei
ik,
"Je hebt me erin geluisd". Ondertussen strekte ik me
languit, op m'n rug, uit op de bank.
"Sorry, Bram, ik kan het uitleggen", sprak ze, terwijl
ze voor de bank knielde. Haar vinger
verdween vlug even naar haar schaamstreek en kwam, druipend van
haar vocht weer boven. Ze
hield haar natte vinger op 10 centimeter boven mijn nu tot volle
oorlogssterkte gegroeide
plasser. Toen bewoog ze heel langzaam haar vinger iets naar
links. En ik voelde zowaar dat m'n
lul meegetrokken werd, alsof haar vinger magnetisch was!
"Wat d¢¢e je?", vroeg ik verbaasd. Ze
keek me aan. "Vind je dit prettig, Bram?" Ik knikte.
Ze bewoog nu haar vinger langzaam naar
rechts, en weer werd m'n lul meegetrokken. "Als we dit goed
doen, Bram, kan het zijn dat de
vloek bij mij opgeheven wordt". Ze beschreef nu kleine
cirkels met haar vinger, terwijl ze de
afstand tot mijn lul verkleinde. En ik voelde dat mijn eikel van
binnenuit begon te gloeien,
steeds sterker naarmate de afstand kleiner werd. "Mijn
vocht heeft een magische kracht
gekregen, het komt allemaal door die ellendige
slangenbeet!" Maar het voelde niet ellendig. Het
voelde als een sensatie waarbij al mijn eerdere seksuele
ervaringen in het niet verdwenen. Deze
vrouw kon toveren! M'n eikel gloeide nu alsof er binnenin een
vuur was aangestoken... Daarna
ging het opeens heel snel. Plotseling greep ze naar m'n scrotum,
kneedde m'n ballen, wreef ze
kletsnat met haar zalige vocht, en klemde toen middelvinger en
duim zo hard als ze kon rond
mijn penis, juist bij de inplant. M'n eikel zwol nog verder op,
ze trok de voorhuid met een ruk
naar beneden, en bracht toen haar geopende mond tot vlak boven
de eikel. Ik gaf een schreeuw.
De eerste zaadexplosie trof doel tegen haar gehemelte. Ze slikte
razendsnel, maakte een
pompende beweging met haar hand en ving toen de tweede kwak
vakkundig op. Toen begon ze
ijverig en hartstochtelijk met haar lippen mijn eikel te
bewerken. Weer slaakte ik een kreet, en
werd er een nieuwe zending sperma gelanceerd. Charlotte kneedde
en masseerde mijn ballen, en
liet haar vingers steeds verder onder me kruipen, richting anus.
Ik was volkomen verbouwereerd
door haar plotselinge actie en kon slechts grommen van genot.
Met haar handen, mond, tong,
activeerde ze alle reservevoorraden die tot in de kleinste
hoekjes van mijn teelballen lagen
opgeslagen. Of misschien zorgden haar magische krachten wel voor
een verhoogde, razendsnelle
productie van nieuw zaad. Ze kwam omhoog uit haar knielende
houding en werkte zich boven op
me, haar knieën elk aan een kant naast me, haar schaamspleet op
m'n neus, haar beide handen
klemvast om m'n lul die steeds opnieuw enorme salvo's in haar
mond afvuurde. "Drinken, Bram,
drinken! Nu!" Ze klonk opgewonden, maar het was niet de
normale opwinding voor dit soort
situaties. Ze was met magie bezig, ze was bezig een bezwering
ongedaan te maken. En ik was
begonnen met mijn neus haar klitje op te zoeken, maar kennelijk
moest dat niet. Ik moest
drinken, dus moest ik m'n tong gebruiken. Ze produceerde
druppels die uitgroeiden tot een
straal, het was alsof ik m'n mond onder een kraan hield. Het was
alsof ze urineerde, maar dan
alleen om de hoeveelheid, niet om de smaak. De smaak leek nog
het meest op amandelen, of
amandelspijs. Nog nooit had ik zoiets overheerlijks geproefd!
Deze vrouw moest een godin zijn
of een tovenares, of voor mijn part een heks, ze smaakte hoe dan
ook hemels! "Alsof een
engeltje over m'n tong zeikt, Charlotte!" Ondertussen bleef
ik klaarkomen, en produceerden we
nu allebei zoveel vocht dat het aan alle kanten om en over ons
heen liep. Charlotte begon te
roepen: "Zuster Janneke, zuster Janneke! Kom vlug, het
schuim!" Vanuit m'n ooghoek zag ik het
beeldschone, prille meisje de kamer inkomen. Ze droeg een grote
cilinder met een soort spuit
eraan, het leek waarachtig wel een brandblusapparaat. "Dank
je, zuster, we zijn zover. Doe wat
je moet doen". Charlotte richtte zich ondertussen op en
draaide zich om. Nu wierp ze zich over
me heen. Zuster Janneke kwam snel dichterbij, en zette vlug het
apparaat op de grond. Ze
pakte met een zachte, warme hand mijn penis beet en hielp hem op
de juiste plaats bij
Charlotte naar binnen. Ik voelde dat de zaak merkwaardigerwijs
zo ongeveer volledig naar
binnen gezogen werd, zo'n zuigkracht bleek de magische kut van
Charlotte te bezitten. Ik
kreunde. "Bram, luister!" Charlotte had nu een
verwilderde blik in haar ogen. "Het is uiterst
belangrijk dat dit goed gebeurt!" Ik luisterde, terwijl zij
steeds heftiger bewegingen met heer
onderlijf begon te maken. Tegelijk voelde ik dat de plaats waar
mijn orgaan zich nu bevond, snel
afkoelde. Charlotte begon van binnen ijskoud te worden! Ook
voelde ik dat haar bekkenspieren
zich steeds strakker om me heen spanden, wat voor mij een
geweldige sensatie was. Mijn
ejaculaties waren gestopt, maar daarvoor in de plaats werd er in
mijn geslachtsdelen nu een
geweldige spanning opgebouwd, alsof m'n hele geslachtsorgaan een
laatste super-orgasme aan
het voorbereiden was. M'n eikel, m'n hele penis gloeide, zoals
je mond kan gloeien als je een
lepel sambal hebt genomen. Terwijl Charlottes kut bevroor.
Tegelijk voelde het alsof m'n pik
tot een nooit eerder bereikte omvang was uitgegroeid, als een
balon die je niet nog verder moet
opblazen. "Op z'n hondjes, Bram!!" Charlotte klonk nu
licht hysterisch, alsof ze bang was dat er
iets helemaal mis kon gaan. "Kom op, op de vloer!" Ze
sprong van me af, en ging op haar knieën,
'op z'n hondjes' voor me liggen. "Snel, SNEL Bram, in m'n
anus, in m'n kont!! Zuster Janneke
kwam aangesneld. Ik zag dat ze snel een vinger tussen haar
schaamhaar liet verdwijnen
waarmee ze vervolgens Charlottes kontgaatje bevochtigde. Ik was,
verbouwereerd door de
paniekkreten, al achter Charlotte gekropen, en zuster Janneke
leidde m'n orgaan resoluut naar
het nu extra sappig geworden kontgaatje van Charlotte. Mijn lul
had een lengte bereikt van
zeker 20 centimeter, en ik kon hem met duim en middelvinger niet
meer omvatten. "SNEL,
BRAM! HET MOET NU SNEL GEBEUREN!!" Ik merkte dat de
magische kracht die ik tot nu toe
had gevoeld, aan het wegtrekken was. Opeens besefte ik dat ik
het nu zelf moest doen. Ik
moest neuken, woest en hard nu, tot in haar diepste uithoeken,
haar met geweld volspuiten. Mijn
ballen kletsten tegen haar billen, met m'n handen omklemde ik
haar bovenbenen. M'n lul had nu
weer een spanning opgebouwd alsof hij een maand ongebruikt was
gebleven. "JAAAH, EN NU
M'N KUT WEER, BRAM, VLUG, VLUG!!" Ik verwisselde van
gaatje, en voelde nu dat ze weer
heerlijk warm was van binnen. Ze maakte ritmische bewegingen met
haar binnenste spieren,
voerde de snelheid op, kneep, ontspande, kneep HARD, ontspande,
zoog, kneep, KNEEP... Ik
slaakte een kreet. Onder in m'n lijf gebeurde iets wat me nog
nooit eerder was gebeurd.
"JAAAAAAAH!" "O, kom, m'n schat, kom, KOM!!
ZUSTER JANNEKE, DOE HET NU!!!" Zuster
Janneke pakte het cilindervormige apparaat, richtte de
spuitmond, en een krachtige straal wit
schuim kwam op ons beiden neer. Op hetzelfde moment voelde ik
onder in m'n lijf iets dat leek
op een explosie met de kracht van een nucleaire reactie. M'n lul
vuurde een salvo
atoomgranaten af. Door de kracht werd ik zeker een halve meter
achteruit geslagen; Charlotte
werd op haar rug geworpen, terwijl de straal die me verliet
zigzag en dampend op haar
neerkwam, samen met de schuimvlokken. Zuster Janneke zette haar
spuit neer, en begon ons nu
met het schuim vermengd met sperma en Charlotte-sap in te
wrijven. "Doe het grondig,
Janneke, ook bij jezelf! Het is onze enige kans!" Charlotte
sprak gedecideerd, maar het leek
alsof ze de situatie weer onder controle had. En Janneke wreef
en masseerde onze
moegestreden lijven. We lagen beiden uitgeput op de vloer. Ik
geloof dat ik zelfs een paar
tellen bewusteloos ben geweest. Toen ik bijkwam keek ik op m'n
horloge. Halfelf. Sinds mijn
aankomst op het landgoed waren er dus slechts 20 minuten
verlopen... * Zuster Janneke hielp
me onder de douche, waste me schoon, droogde me en gaf me m'n
kleren weer terug. Ze gaf me
een glas met een koele, heldere vloeistof. "Drink dit, u
knapt ervan op!", zei ze. Ik dronk. Het
had een verrukkelijke, amandelachtige smaak, en het hielp
direct. M'n krachten kwamen terug.
Ik kleedde me aan, terwijl Zuster Janneke via een spiegel
verdween. De butler kwam binnen.
"Wil meneer me maar volgen? - Mevrouw wacht op u in de
bibliotheek". Ik volgde door een
normale, ietwat duistere gang en werd binnengelaten in de
bibliotheek. "De heer Bouwmeester
voor u", sprak de butler. Hij sloot de deur achter mij.
Charlotte stond op van een stoel. Ze
droeg een duur, hooggesloten mantelpak. Ze liep naar me toe,
glimlachte vriendelijk en gaf me
een hand. "Meneer Bouwmeester, fijn dat u er bent! We
moeten nodig eens spreken over de
bouwkundige staat van dit landhuis. Neemt u plaats..."
|