HET NAZIKAMP





INHOUD

Hoofdstuk I: Gevangenneming..................................................................1
Hoofdstuk II: Watermarteling....................................................................2
Hoofdstuk III: De eerste nacht....................................................................6
Hoofdstuk IV: Kietelen en rekken...............................................................9
Hoofdstuk V: De houten pony.................................................................12
Hoofdstuk VI: Het ontwaken- de rust..........................................................14
Hoofdstuk VII : Kennismaking.................................................................19
Hoofdstuk VIII : De zwepen.....................................................................20
Hoofdstuk IX : Herenigd........................................................................22
Hoofdstuk X : Elektronschoktherapie - Bevrijding.......................................24
Hoofdstuk XII : Slot p35

HOOFDSTUK I : GEVANGENNEMING


Wenen, Oostenrijk, 1945. Ilsa Hoffmeyer wist instinctief dat ze in grote problemen zat. De twee mannen in zwarte lange lederen jassen waren haar al bijna twee uur aan het volgen.
"Dat moet de Gestapo zijn,' dacht ze bij zichzelf!!!
Ze dook in een klein cafe, hopende om langs de achterkant een steegje in te kunnen vluchten, maar haar weg werd geblokkeerd door een stapel oude kratten tegen de achterdeur. Toen ze zich ronddraaide, stond ze oog in oog met haar achtervolgers, twee Gestapo agenten van Hitler's Derde Rijk!
"Fraulein Hoffmeyer, eindelijk ontmoeten we elkaar persoonlij,' zei een van de agenten.
"Spijtig genoeg zal het voor jouw eerder een onaangename ervaring zijn. Zullen we gaan nu?!'

Ilsa was in shock toen de twee Nazi's haar naar een wachtende auto brachten, waar ze geblinddoekt werd en waar haar gezegd werd stil te zijn. Als een van een handvol van ondergrondse agenten die voor de geallieerden in Oostenrijk werken, was Ilsa een belangrijke vangst voor de Gestapo, die hoopten dat ze waardevolle informatie over het verzet in Oostenrijk en Duitsland uit haar konden lospeuteren. De auto kwam tot stilstand en Ilsa werd nog steeds geblinddoekt in een gebouw binnengebracht, waar ze in een stoel werd geduwd en opgedragen werd te zwijgen. Verschillende minuten gingen voorbij totdat Ilsa door een vrouwelijke stem gezegd werd haar blinddoek te verwijderen. Toen ze de doek wegnam, keek ze recht in het gezicht van Marie Krupp, het beruchte hoofd van het folterdepartement van de Gestapo. De verhalen die over haar verteld werden, beloofde dat dit een alles behalve aangename ontmoeting ging worden!
"Fraulein Hoffmeyer,' zei Marie gladjes, "waarom spaar je jezelf niet een hoop ongemak door ons alles te vertellen wat we willen horen over jouw opstandige activiteiten in ons land!!!'
"Nooit,' beet Ilsa terug, "Ik zal jou nooit iets vertellen, hoor je dat, kreng!!!'
Uit het niets gaf Marie Krupp haar een slag in het gezicht die haar bijna buiten westen deed gaan.
"Wel, wel, zulk een taal,' ging Marie verder met een nog steeds zachte stem, "als je me blijft teleurstellen, kunnen we het je bijzonder onaangenaam maken, weet je'.
Ilsa, nog steeds verdoofd van de slag in haar gezicht, antwoordde niet terwijl ze probeerde de sterretjes uit haar hoofd weg te schudden.
Marie Krupp, ging door, "Ik bied je nog een laatste kans om me alles te vertellen over je organisatie. Anders moet je de gevolgen accepteren'.
Ilsa, die nu terug in staat was om te spreken, antwoordde, "Ik zei nooit en ik bedoelde nooit!'
"Dat is je eerste vergissing van de avond Fraulein Hoffmeyer,' antwoordde Marie, "want zie je, uiteindelijk praat iedereen.'
Marie stapte naar de wacht en fluisterde iets in zijn oor. Wat het ook was dat ze zei, het deed hem kwaadaardig lachen en Ilsa wist dat dit waarschijnlijk slecht nieuws voor haar was!!!


HOOFDSTUK II : WATERMARTELING

"O.K., neem haar mee en maak haar klaar, ik kom dadelijk,' beval Marie de enthousiaste wachter!
Hij kwam naar haar toe, nam haar ruw bij de arm en sleepte haar de gang door naar een Spartaanse kamer die alleen een aantal stoelen, een kast en iets dat er uit zag als de onderzoekstafel van een dokter bevatte. In de kamer stond ook nog een andere agent kalm te wachten op haar. Hij beval haar al haar kleren uit te trekken. Ilsa was een bijzonder mooi meisje: ze was een slank gebouwde brunette met ronde vrouwelijke vormen. Ze was een keter zeventig groot en haar lange bruine haar kwam tot ruim voorbij haar schouders. Ilsa was vandaag in het zwart gekleed: ze droeg een pull en een lange rok. Hoewel ze gehoord had dat vele vrouwen uit de grote steden "bustehouders"? droegen, had ze er zelf geen aan. Een onderbroek droeg ze natuurlijk wel. Ze was uiteraard verlegen om zich uit te kleden in het bijzijn van twee vreemde mannen en daarom twijfelde ze even.
"Zou je graag geholpen worden?' vroeg de man die haar naar daar gesleept had. Later zou ze ontdekken dat zijn naam Hans was.
Ilsa schudde haar hoofd.
"Maak dan voort,' antwoordde hij met een satanische grijns op zijn gezicht.
Nadat ze haar schoenen en sokken had uitgetrokken, deed ze haar rok uit. Vervolgens zette ze alles op alles en met een vlotte beweging trok ze haar pull uit, waarop ze met beide handen haar borsten bedekte. Ze had nu enkel nog haar onderbroek aan.
"Wel,' zei dezelfde bewaker, ""?uitkleden"? betekent álle kleren uittrekken!'
Met haar handen nog steeds voor haar borsten, keek ze haar bewakers smekend aan. Ze wilde haar meest private delen echt niet blootgeven.
Maar de bewaker had er blijkbaar genoeg van en gaf Ilsa een stomp in de maag waarop ze op haar knieen viel: "Vooruit, doe je onderbroek uit en ga op je rug op de tafel liggen'.
Ilsa wilde wenen, maar ze wist dat ze die gevoelens aan de kant moest schuiven omdat ze de Duitsers niets mocht vertellen over de rebellie. Daarom stond ze langzaam op en probeerde ze haar gevoelens en haar pijn te vergeten. Terwijl ze haar bewaker in het gezicht keek, deed ze haar handen voor haar borsten uit en deed ze haar onderbroek langzaam naar beneden. Maar de bewaker keek niet terug: hij had het te druk met het bestuderen van haar borsten en kutje.
"Wij gaan samen veel plezier beleven... dat kan ik je verzekeren!!' zei hij terwijl hij haar nu in het gezicht keek.
Ilsa klom op de tafel en ging op haar rug liggen. Nadat ze zich in de gewenste positie bevond, werden haar armen boven haar hoofd vastgemaakt en haar benen werden ver uit elkaar geduwd vooraleer ze werden vastgeriemd.

Terwijl ze daar poedelnaakt lag, niet in staat te bewegen, leken haar goede intenties van daarnet plots ver weg. Ilsa kon zich de pijnlijke dingen die haar te wachten stonden slechts inbeelden. Maar tot haar verrassing berokkende de andere wacht, de jongste van de twee, haar geen pijn, maar ging hij op een stoel zitten die hij tussen haar benen plaatste en zeepte hij haar hele intieme zone in met scheerschuim. Een aantal seconden later nam hij een lang scheermes en begon hij haar grondig te scheren. Hoewel dit niet pijnlijk was, vond Ilsa het natuurlijk niet aangenaam dat haar meest intieme delen te kijk stonden voor twee vreemde mannen. Toen hij klaar was met haar schaamhaar en er nog slechts een kleine driehoek van donzige pels overbleef, scheerde hij ook haar oksels. De jonge wacht, van wie Ilsa later te weten kwam dat zijn naam Dieter was, knikte naar zijn partner, Hans, die op zijn beurt Marie Krupp ging halen.
"Wel, wel,' intoneerde Krupp, "dat is veel beter dan die harige kut van zoeven, Fraulein Hoffmeyer!"'
"Wat gaan jullie met mij doen?' vroeg Ilsa met een bevende stem.
"Kijk eens aan,' zei Krupp geil, "Ik geloof dat onze bezoeker een beetje zenuwachtig is, maar je hoeft je nergens ongerust over te maken, want vandaag is je geluksdag en ik beloof dat niemand ook maar een haar van je mooie hoofdje zal krenken!'
Hoewel Ilsa wel beter wist dan Marie Krupp te vertrouwen, kon ze het toch niet helpen dat ze zich een beetje opgelucht voelde door deze belofte die waarschijnlijk toch leeg was.
"Tape,' beval Krupp en Dieter reikte haar plichtsbewust een rol witte medische tape aan waarvan Krupp een stuk van een tiental centimeter lang scheurde. Vervolgens stapte ze tussen Ilsa's weid geopende benen en plaatste ze een kant van de tape op Ilsa's linker schaamlip, waarna ze de andere kant aan Ilsa's dij bevestigde. Hierbij werd haar vagina half geopend. Ilsa schreeuwde bijna, niet omdat het zoveel pijn deed, maar omdat ze zich slecht voelde. Ilsa was bang, bang voor de foltering, bang voor Marie, Dieter en Hans, maar ze was vooral bang dat Krupp gelijk had, namelijk dat iedereen praat op het einde. Ilsa zou zichzelf graag beloven dat ze niet ging praten, maar dat kon ze niet. Marie nam nu een tweede stuk tape waarmee ze de procedure herhaalde op Ilsa's andere schaamlip. Haar kut was nu meer dan tentoongesteld, ze was weid opengesperd en werd op zijn plaats gehouden door twee sterke stukken medische tape.
"Wel, wel,' zei Marie Krupp, "ze ziet eruit alsof ze klaar is om geneukt te worden!!! Zou je dat graag hebben schatje? Zou je willen dat Hans hier zijn penis in je zou schuiven en je hard zou neuken tot je hem smeekte te stoppen!?'
Het was een retorische vraag, want vooraleer Ilsa nog maar de kans kreeg om te antwoorden, ging Marie Krupp verder, "Nee, Ik denk niet dat je dat fijn zou vinden, ik zal dan ook je wens respecteren en je klein kutje ongeneukt laten!'
Ilsa wist dat er haar iets verschrikkelijks stond te gebeuren en daar kon ze helemaal niets aan doen. Terwijl ze haar lot aan het overdenken was, gleed Dieter een smal metalen buisje in positie zo'n 45 centimeter boven haar vagina. Het zag er niet sinister uit, maar Ilsa wist wel beter, al die vriendelijke praat van Marie Krupp zou maar duren tot ze begon met haar vuile werk.

Toen het apparaat eindelijk op zijn plaats stond, nam Marie Krupp het opnieuw over en zei zacht: "Ilsa, ik geef je nog een kans om te vertellen wat je weet over de ondergrondse beweging, als je dat niet doet, dan heb ik het niet meer in handen!!!'
Met de minuut angstiger wordend, zei Ilsa met een valse vastberaden stem: "Vergeet het maar dat ik jullie Nazi-klootzakken iets ga zeggen. Dus doe wat je moet doen met mij, ik zeg toch niets!!'
Niet dat ze daar zo zeker van was, maar ze wilde een sterke indruk maken.
Een glimlach kwam op Krupp's gezicht en ze antwoordde: "Nee Ilsa, uiteindelijk zal je me smeken om naar jou te luisteren en zal je me alles vertellen wat je weet!'
Ilsa wist dat dit voorlopig Marie's laatste woorden gingen zijn en dat het dus een kwestie van seconden was voordat het allemaal zou beginnen. Als om Ilsa's gedachten te bevestigen, knikte Marie kort naar Hans, die aan een hendel trok, waarop een aantal seconden later water uit de buis begon te druppen recht op Ilsa's vagina, waar het net aan de linkerzijde van haar clitoris belandde. Marie paste voorzichtig de positie van de metalen buis aan totdat de druppen precies op haar clitoris vielen.
"Nu, fraulein,' bood Krupp aan, "laten we zien hoelang het duurt vooraleer je een orgasme krijgt van het constante druppen van het water als je enige partner!!!'
Ilsa voelde het zweet uitbreken op haar voorhoofd terwijl het meedogenloze druppen haar reeds volledig geerecteerde clit bleef masseren.
"Wel, wel,' intoneerde Marie Krupp, "zie hoe haar clit haar aan het verraden is, ik denk niet dat ik ooit al zo een grote gezien heb. Jij wel Hans?'
Marie en Hans lachten luid terwijl Ilsa wanhopig probeerde haar clitoris onder controle te krijgen, want als Krupp wilde dat ze een orgasme kreeg, zou zij er alles aan doen om er geen te krijgen! Marie begon nu Ilsa's grote borsten te strelen en met haar tepels te spelen.
"Ik zie dat je probeert je orgasme te weerstaan. Dat is goed. Het vraagt veel moed en zelfbeheersing! We zullen zien hoelang je het kan volhouden op die manier.'
Marie beval Dieter om op Ilsa's tepels te zuigen en met de jonge Nazi zijn mond aan haar tepel vastgehecht, voelde ze het vertrouwde gevoel in haar vagina opkomen. Haar clit stond nu in vuur en vlam op een manier dat ze nog nooit ervaren had. De combinatie van het constante druppen en het aanhoudende zuigen aan haar tepels maakte dat haar zenuwen zo intens geprikkeld werden.
"Wel Ilsa,' vroeg Krupp geniepig, "ben je klaar om me te vertellen wat je weet!?!'
Ilsa, die nu in grote nood was, schudde haar hoofd wild heen en weer: NEE!!!
Marie Krupp glimlachte enkel en zei: "Zoals je zelf wilt juffrouw Hoffmeyer. Ik kan de hele nacht zo blijven doorgaan, de enige vraag is of jij dat ook kan, m'n schatje?!?'
Ilsa was nu bijna in een staat van seksuele waanzin; ze probeerde dit te verbergen. Dieter, die nog steeds aan haar tepel aan het zuigen was, reikte uit en begon Ilsa's andere borst en tepel te masseren. Dit was te veel voor haar; ze liet een lange, stille kreun horen. Ze probeerde zichzelf onder controle te krijgen, maar het gevoel was zo intens,... .
Marie kwam naar Ilsa, debte het zweet van haar gezicht en zei zacht: "Je doet het prima Ilsa. Ik denk dat we het je een beetje moeilijker gaan maken'.
Marie knikte naar Hans die naar de kast ging en er een enorme dildo uit haalde. Op datzelfde moment stopte Dieter met het masseren van haar borsten, wat Ilsa een soort van opluchting bezorgde. Toen Hans haar de dildo liet zien, kon ze het tuig eerst niet thuisbrengen, maar toen ze dat een seconde of wat later wel deed, moet ze er bang uitgezien hebben want Hans en Marie begonnen te lachen.

Dieter sloot de kraan zodat het water niet meer op haar clitoris drupte, maar alleen om vervangen te worden door Hans die tussen haar gespreide benen stapte en haar clit begon aan te raken met zijn "wapen"?. Anders dan dat Ilsa gedacht had, was de top van de dildo heel zacht en gaf het haar een heel aangenaam gevoel. Ze kon niet eens spreken, in zo een hoge staat van seksuele opwinding bevond ze zich, maar toen Hans de dildo uiteindelijk met een stoot diep in haar begroef, schreeuwde ze van opwinding toen de gigantische hamer haar in extase sloeg.
"Voelt het goed, m'n schatje,' vroeg Marie passend, "vind je het gewoonweg niet fantastisch om zo'n dildo in je te hebben!?!'
Op dit moment was Ilsa helemaal weg en al wat ze nog kon doen, was twee of drie keer kreunen terwijl Hans zijn "wapen"? voorzichtig op en neer haar vagina schoof. Ze wist dat het allemaal voorbij was. Ze had haar orgasme weerstaan zo lang ze mogelijkerwijs kon en ze wist dat Hans haar zou blijven penetreren totdat ze kwam. Daarom besloot Ilsa het niet langer te weerstaan en zich te laten gaan. Ze begon nu regelmatig te hijgen en het was slechts een kwestie van ogenblikken voordat ze kwam. Het leek wel minuten te duren vooraleer ze "terug op aarde belandde"?.

Ilsa kon nu terug normaal ademhalen en voor het eerst realiseerde ze zich dat ze over haar hele lichaam zweette.
"Zie je nu wel,' zei Marie, "het heeft geen zin om je te verzetten, want als we willen dat je iets doet, is het maar een kwestie van tijd voor je het ook echt doet'.
Ilsa die nog op adem aan het komen was, voelde zich verslagen, want ze wist dat Marie gelijk had.
Nu, is er iets dat je ons wilt vertellen,' vroeg Marie terwijl ze haar slachtoffer in de ogen keek.
"Fuck you,' fluisterde Ilsa luid, maar ze durfde niet terug te kijken.
"Nee, nee, Fraulein Hoffmeyer, jij bent hier degene die geneukt wordt!!!' Marie en Hans lachten luid.
Marie knipte met haar vingers, waarop Hans de kraan opnieuw opende zodat het druppende water haar clitoris opnieuw begon te masseren. Maar deze keer deed Ilsa geen poging om haar orgasme te weerstaan, zodat ze al snel begon te hijgen en ze al even snel klaarkwam. Dit orgasme was dan ook veel minder intens dan het vorige. Ze had gedacht dat Marie daarna terug zou bevelen om de kraan toe te draaien, maar ze liet alles gewoon doorgaan totdat Ilsa nog een vijftal zachte orgasmen doorgemaakt had. Ilsa was op dat moment al uitgeput: ze had veel energie verloren bij de eerste beurt toen ze geprobeerd had haar orgasme te weerstaan.
Toen zei Marie op een dramatische toon: "Ilsa, Ilsa, ik zie dat je het niet lang meer kan weerstaan, ik denk dat we je een beetje gaan helpen om het onder controle te houden'.
Hierop verscheen Dieter met een injectie gevuld met een doorzichtige vloeistof, die voor zover Ilsa wist, water kon geweest zijn.
Marie nam de injectie over en schoof de naald voorzichtig in Ilsa's arm terwijl ze zei: "Binnen slechts een aantal seconden zal het je onmogelijk worden om nog een orgasme te krijgen en ik beloof je dat je me dan zal smeken om verlossing!'
Ilsa voelde niet echt iets gebeuren, maar ze moest toegeven dat ze normaal gezien nu weer een orgasme of twee moest gehad hebben. Ze voelde het nu heel bekende gevoel opnieuw op het puntje van haar clit liggen.
"Hah,' dacht Ilsa, "ik ga helemaal geen probleem hebben met te komen, ik ben er bijna nu'.
Maar terwijl ze verwachtte dat de bekende rush door haar vagina zou trekken, kreeg ze plots het trieste idee dat Marie gelijk had, want hoe ze ook probeerde, ze kwam niet over de rand! Haar clitoris stond nu in vuur en vlam op een manier dat ze dat nog nooit beleefd had.
Wel, Ilsa,' vroeg Marie doordringend, "ben je klaar om me te vertellen wat je weet?!?'
Ilsa, die nu in grote problemen zat, schudde wild haar hoofd heen en weer: NEE!!! Op dit moment was Ilsa helemaal weg en het enige wat ze deed was onsamenhangend brabbelen.
Marie Krupp leunde voorover en fluisterde in haar oor: "Kan je me vertellen wat je weet, beste Fraulein?!?'
Ilsa bewoog haar lippen, maar ze was niet in staat om te spreken, ze kon enkel een soort grom uitbrengen die leek op dat van een wild dier in nood. Marie leunde voorover en ze nam een harde tepel in haar mond waarop ze begon te zuigen. Dit bracht Ilsa naar nieuwe hoogten en ze begon te denken dat ze daar ter plaatse zou sterven, haar nood voor seksuele verlossing was nu zo groot en hoewel ze haar zaak niet wilde verraden, begon het nu duidelijk te worden dat er iets zou gaan kraken.
Marie fluisterde opnieuw in Ilsa's oor: "Liefste schatje, je moet niets zeggen, je hoeft enkel te knikken als je wil meewerken en als je dat doet, dan beloof ik je dat je binnen de dertig seconden het orgasme van je leven zal hebben!!!'
Het was allemaal voorbij en Ilsa wist het, ze kon dit geen seconde langer meer volhouden en dus knikte ze met grote tegenzin, JA. Daarop gaf Dieter haar snel een tweede injectie die de antistof voor de eerste bevatte. Met al haar seksuele energie op het puntje van haar clitoris opgebouwd, was het slechts een kwestie van seconden vooraleer Ilsa's vagina doortrokken werd van een fantastische climax, die wel uren leek te duren, ook al was het in werkelijkheid waarschijnlijk maar een minuutje.

Toen ze eindelijk van haar hoogten kwam, streelde Marie haar haar en vertelde ze haar hoe een goede hoer ze was geweest.
"Ik denk dat ze ons iets wil vertellen, is het niet?' vroeg Marie.
Ilsa was nu volledig uitgeput, maar ze kon eenvoudigweg haar zaak niet verraden en hoewel ze niets liever zou gedaan hebben dan van de tafel te stappen, zei ze: "Ik zou wel willen, maar ik kan het me niet meer herinneren.'
Voor de eerste keer zag Marie er woedend uit en ze beval Hans de kraan terug aan te zetten. Maar Dieter kwam tussenbeide en deed teken naar Hans om even te wachten. Dieter nam een stethoscoop uit de kast en luisterde ermee naar Ilsa's hart. Na een kort onderzoek fluisterde hij iets in het oor van zijn boosaardige meesteres, die wit uitsloeg.
"We gaan er voorlopig mee ophouden,' zei Krupp die het zweet van Ilsa's borst depte, "Dieter zegt dat je meer dan genoeg gehad hebt. Ik hoop dat het morgen even gezellig wordt dan vandaag. Hans? Zou je de dame willen kleden en naar haar kamer escorteren?'
Marie wachtte niet op het antwoord en ze verliet de folterkamer.
"Dat zullen we doen,' zuchtte Hans terwijl hij haar armen en benen losmaakte. Hans nam een heel kleine string uit de kast. Het zag ernaar uit dat Marie dit bedoelde met "kleden'.
"Van de tafel,' beval Hans.
Het leek Ilsa dat Hans niets liever zou gedaan hebben dan haar nog wat laten afzien. Hoewel ze meer dan opgelucht was dat ze van de tafel mocht, voelde ze zich vooral een beetje victorieus dat ze de marteling had doorstaan zonder te praten. Hans gaf haar de slip en hoewel het niet echt veel bedekte, deed ze hem aan. Dieter bracht haar daarna naar haar kamer.

HOOFDSTUK III: DE EERSTE NACHT

Dieter sloot de deur achter zich zodat Ilsa alleen achterbleef in haar kamer. Anders dan ze zich voorgesteld had, was haar "kamer"? die naam waardig. Ze was ongeveer vier meter op vier. Tegenover de deur bevond zich een groot raam dat ongeveer een derde van de muur vulde en tot tegen het plafond kwam. Voor het raam stond een tafel met een "lunchpakket"? op. Haar bed stond aan de rechterzijde van de kamer tegen de muur. Tegen de linkermuur was zelfs een douche geplaatst. Ilsa testte het bed en de matras bleek helemaal niet slecht te zijn. Daar was ze blij om aangezien ze hier waarschijnlijk wel een aantal dagen zou "verblijven"?, maar ze was vooral blij met het raam zodat ze steeds de dag van de nacht zou kunnen scheiden. Want, als de geruchten juist waren, zouden er veel gevangenen breken gewoon al door een gebrek aan daglicht en omdat ze helemaal geen tijdsbesef meer hebben. Ilsa, die zich het lunchpakket herinnerde, stapte van het bed en ging naar de tafel. Ze opende het pakket en vond er vijf boterhammen, een thermos koffie en twee flessen water in. Hoewel ze een halve dag niet meer gegeten had, had ze niet echt honger; ze dronk alleen een fles water. Ilsa was totaal uitgeput en ging dus op het bed liggen: ze had een lange dag gehad. Ze moet onmiddellijk in slaap gevallen zijn.

Ilsa hoorde de deur niet open gaan en ze hoorde Hans niet binnenkomen met vier andere mannen. Het eerste wat ze wist, was dat ze ruw op haar rug werd gedraaid en dat haar handen met tape bij elkaar werden gekleefd en boven haar hoofd werden gehouden. Bang keek ze rond zich en ze zag drie Duitse soldaten naast haar bed en een die haar vast hield.
Hans verscheen uit het niets: "Ik had je toch beloofd dat we samen veel plezier gingen beleven, niet?!'
Zonder te wachten op het antwoord knikte hij naar een soldaat die zijn penis tevoorschijn haalde. Ilsa keek angstig naar zijn volledig geerecteerd lid. Een aantal seconden later begroef hij zijn penis diep in haar. Anders dan dat ze gevreesd had, was deze eerste soldaat helemaal niet ruw: hij deed zijn ding zo voorzichtig als hij kon. Hij was snel klaar, maar de tweede die haar betrad, was veel gewelddadiger. De tweede soldaat probeerde haar echt pijn te doen en dat deed hij dan ook! Hij bleef zijn grote penis ruw in en uit haar vagina schuiven en net toen Ilsa dacht dat hij haar zou blijven pijn doen, kwam hij klaar. De Duitsers wilden blijkbaar niet dat ze herstelde, want na de tweede kwam al snel de derde. Deze soldaat was nog ruwer dan de tweede. Terwijl deze nog bezig was, ging de deur open en kwamen er vijf nieuwe soldaten binnen. De eerste twee gingen weg met een grote grijns op hun gezicht.
"Mijn God,' dacht Ilsa, "dit wordt een lange nacht'.
Toen de derde klaar was met haar, beval Hans de volgende te wachten. Hans kwam naar haar toe en probeerde zijn gesloten hand in haar vagina te proppen. Toen hij er min of meer in zat, opende hij zijn hand zo ver hij kon, waarbij hij Ilsa's vagina natuurlijk fel forceerde. Ze kon het dan ook niet laten te schreeuwen.
"Vind je dit fijn schatje? Mmm? We kunnen misschien...', begon Hans toen de deur opnieuw open ging.
Anders dan wat Ilsa gedacht had, waren het geen nieuwe soldaten die binnen kwamen, maar het was Dieter.
"Maak dat je wegkomt,' beval hij.
De vijf soldaten haastten zich, maar Hans, die er woest uit zag, nam wat meer zijn tijd.

Toen Hans ook weg was, ging Dieter op de rand van het bed zitten en hij sneed de tape rond haar handen los met zijn mes. Daarna bedekte hij haar naakte lichaam met haar deken. Ilsa dacht er een moment aan hem te bedanken, maar ze besloot te wachten. Uiteindelijk was hij een "van hen"? en ze wist niet wat hij van plan was. Misschien wilde hij haar gewoon voor zichzelf.
"Doet het pijn?' vroeg hij.
Ilsa knikte, want ze nam aan dat hij haar vagina bedoelde.
"Luister, ik ben dokter, ik kan helpen als ik je mag onderzoeken. O.K.?'
Ilsa wist niet wat te denken: als hij haar echt wilde pijn doen, had hij dat al lang gedaan. Maar waarom zou hij haar willen helpen?
"O.K., ik ga even voelen of je schaamlippen erg gekwetst zijn,' zei hij en hij stak zijn hand voorzichtig onder de deken, "Open gewoon je benen een beetje. Da's ver genoeg... Ja, je schaamlippen zijn wat geschaafd. Wacht, ik ga een zalfje halen,' zei hij en hij verliet de cel.
Terwijl hij weg was, keek Ilsa gewoon naar het plafond en ze vroeg zich af hoe ze dit moest interpreteren. Met andere woorden, wat was Dieter van plan. Misschien was het gewoon zijn job om kwetsuren te genezen zodat de Nazi's helemaal opnieuw konden beginnen met haar pijn te doen. Of misschien gaf hij echt om haar. Of, wat het meest waarschijnlijk was: misschien maakte dit gewoon deel uit van "het plan"? van haar ondervragers. Toen Hans terug kwam, had hij een paar handdoeken, een stuk zeep en een tube bij zich. Hij liet haar de tube zien en zei dat het een pasta bevatte om haar vagina te genezen.
"Als je het goed vindt, smeer ik er wat op,' bood hij haar aan.
Ilsa knikte.
"Morgen zal je niks meer voelen,' zei Dieter, "maar ik hoorde net dat generaal Von Clausewitz morgenmiddag aankomt om je te ondervragen en als je dan niet spreekt, zal al dit niets zijn vergeleken met de dingen die hij jou gaat aandoen. Trouwens, ik denk niet dat Krupp graag toegeeft dat ze je niet aan het praten heeft gekregen. Ik denk dat ze je daarom morgen in de late ochtend opnieuw aan het praten gaat proberen te brengen. Als je dan weigert, is het morgenavond de beurt aan generaal Von Clausewitz. Maar luister goed, zeg hen alles wat ze willen weten. Het maakt allemaal toch niets meer uit. Want zie je, het is slechts een kwestie van uren eer de geallieerde soldaten hier binnenvallen. Het is net alsof ik de enige ben die dat hier beseft. In elk geval, "mijn collega's"? hebben noch de middelen noch de tijd om nog iets te doen tegen de rebellie. Jouw pijn zou dus zinloos zijn en ... ik kan het niet aanzien dat ze je pijn doen'.
Dieter zei dit allemaal op een manier dat Ilsa het bijna kon geloven. Misschien was het omdat ze het wilde geloven, maar ze keek er recht doorheen: het was duidelijk een truc van de Nazi's om haar aan het praten te krijgen. Misschien was het "Von Clausewitz-verhaal"? waar en was dit dus een manier om haar aan het praten te krijgen zodat ze hun gezicht niet zouden verliezen ten opzichte van de generaal. Maar ze geloofde niets over de geallieerde interventie aangezien ze slechts gisteren gevangen was genomen en de geallieerde soldaten toen nog op een meer dan behoorlijke afstand van Wenen waren.
"Ik weet dat dit allemaal maar een truc lijkt om je te laten praten, maar je moet me geloven want, zie je, het was ik die de geallieerden heeft ingelicht over deze plaats,' ging Dieter verder alsof hij haar gedachten aan het lezen was, "Ik moet gaan nu. Het is vier uur in de ochtend. Je hebt dus nog een viertal uur vooraleer ze het ontbijt brengen. Overweeg alstublieft mijn voorstel'.
Een paar minuten geleden was Ilsa nog zeker geweest dat dit allemaal een truc was, maar nu... . Het punt was dat ze graag zou willen dat het verhaal waar was, maar daarom was dat zo nog niet. Ze besloot er een aantal uren over te slapen.

De deur ging opnieuw open. Deze keer schrok Ilsa wakker; ze dacht dat Hans of Marie Krupp zou binnenkomen. Toen ze zag dat het maar "de kamermeid"? was die het ontbijt kwam brengen, ontspande ze opnieuw. De vrouw zette het eten op tafel en haastte zich buiten. Ilsa stond op en inspecteerde haar voedsel: meer boterhammen, koffie en water. Ze had honger en at drie boterhammen. Net toen ze terug op het bed wilde gaan liggen, zag ze de handdoeken en zeep die Dieter gisteren gebracht had. Ze probeerde de douche en er kwam warm water uit. Ilsa besloot dan ook een douche te nemen. Daarna ging ze terug op het bed zitten en kon ze alleen maar wachten totdat Krupp en haar bende opnieuw arriveerden... .
Krupp, Hans en Dieter lieten niet lang op zich wachten en toen ze binnenkwamen zei Krupp: "Wel Fraulein Hoffmeyer, ben je bereid om te praten of wil je eerst nog wat spelen?'
Ilsa keek recht in Dieter zijn ogen, hij knikte naar haar als om te zeggen: "Vooruit, vertel hen alles maar, de geallieerde soldaten komen toch meteen!' Maar Ilsa had besloten hem niet te vertrouwen en dus niet te praten.
"Ik zeg niets,' zei Ilsa kort.
"Zoals je wilt,' zei Marie kwaad, "dan zal je binnen het uur opnieuw te gast zijn op het einde van de gang'.
Krupp verliet de kamer gevolgd door Hans en Dieter, die afkeurend naar Ilsa keek. Ze begon zenuwachtig te worden: binnen het uur zouden de Duitsers haar opnieuw gaan martelen in een wanhopige poging om haar aan de praat te krijgen. Er was dus geen twijfel over dat de marteling zelfs nog zwaarder zou zijn dan gisteren. Maar het duurde geen uur vooraleer Hans opnieuw binnenkwam en hij haar gewelddadig naar "het einde van de gang"? sleepte.


HOOFDSTUK IV: KIETELEN EN REKKEN

In de martelkamer aangekomen, liet Hans Ilsa los waarna hij meteen naar de kast stapte. Ilsa merkte op dat de kamer er nog steeds hetzelfde uitzag, met uitzondering van een vreemd toestel dat aan het plafond was vastgemaakt. Ze bestudeerde het nieuwe toestel terwijl Hans een touw uit de kast nam. Ze kon niet achterhalen wat het precies was, maar ze was er zeker van dat het zou gebruikt worden om haar te pijnigen.
"kleed je uit!' beval Hans.
"Me uitkleden?' dacht Ilsa, "net of ik winterkleren aan heb'. Maar onbewust tastte ze aan haar buik en herinnerde ze zich de stomp van gisteren in haar maag. Daarom gehoorzaamde ze nu meteen en deed ze haar slip uit. Hier was ze dus opnieuw: poedelnaakt en helemaal uitgeleverd aan deze wrede man die niets liever deed dan haar pijn doen en misbruiken voor zijn plezier. Hij kwam naar haar toe en met een aantal handige bewegingen bond hij haar handen samen. Hij beval haar "onder de katrol"? te gaan staan. Dat was dus wat dit vreemde ding aan het plafond was: een katrol. Terwijl Ilsa nog aan het bedenken was wat hij met een katrol zou kunnen doen, trok hij er een ketting van naar beneden die hij aan het touw, dat Ilsa's handen samengebonden hield, vastmaakte waarop hij alles los liet. De ketting trok zichzelf terug omhoog totdat Ilsa's armen boven haar hoofd gestrekt waren.

Hans begon langzaam rond haar te wandelen.
"Vannacht werden we brutaal gestoord, is het niet mijn schatje?! Maar ik kan je beloven dat deze keer niemand ons zal stoppen'.
Hans begon een nieuwe ronde rond haar, maar deze keer kwam hij niet tevoorschijn aan haar rechterzijde. Nee, hij was achter Ilsa geen staan en legde zijn kin op haar schouder.
Hij fluisterde in haar oor: "Ontspan je nu maar, OK?? En natuurlijk,... geef me maar gewoon een tip als je iets wil bekennen. Dan stop ik misschien'.
Hij nam zijn kin van haar schouder en bracht zijn handen naar haar polsen. Terwijl hij tegen haar rug stond, liet hij zijn handen heel langzaam naar beneden glijden langs haar armen. Toen zijn handen haar ellebogen gepasseerd waren, draaide hij zijn handen en gebruikte hij de bovenkant van zijn nagels en zijn vingertoppen om haar armen te kietelen.
"Alsjeblief, niet kietelen,' dacht ze bij zichzelf. Ze had nooit tegen kietelen gekund. Dus wanneer haar vriend vroeger wilde dat ze iets deed, bijvoorbeeld met hem naar het bal gaan, kietelde hij haar op die schattige manier van hem. Maar dat was natuurlijk voordat de Duitsers kwamen en hem neerschoten. Het was toen dat Ilsa besloten had bij het verzet te gaan. Maar nu was ze hier en het was niet haar vriend die haar aan het kietelen was. En het was niet uit liefde of om mee naar het bal te gaan, maar het was om haar te overtuigen om te praten over de rebellie, om alles te verraden waar ze de voorbije drie jaar zo hard voor gevochten had.

Hoe korter Hans bij haar oksels kwam, hoe meer het kietelde. In een zinloze reactie probeerde Ilsa haar armen naar beneden te trekken om zo haar oksels te beschermen tegen het kietelen. Maar de katrol zorgde ervoor dat ze haar armen zelfs geen millimeter naar beneden kon trekken.
Hans zag haar proberen en fluisterde in haar oor: "Sssst, maak je geen zorgen, alles komt in orde. Ik merk dat je er niet goed tegen kan, is het niet?! O.K., laten we dan dit eens proberen'.
Ilsa giechelde al voor hij haar oksels had bereikt, maar toen hij die zachte holtes onder haar armen bereikte, begon ze volop te lachen. Hans liet zien vingertoppen heel rustig naar boven en onder glijden in haar oksels en Ilsa werd hysterisch. Ze was er nu zeker van dat ook dit een vreemde Gestapo foltertechniek was, want het deed haar zin krijgen om te praten.
"Wacht even,' dacht Ilsa tussen het lachen door, "hoe kan ik nog maar overwegen om mijn makkers te verraden terwijl ik gewoon gekieteld word?'
Dat was gewoonweg onaanvaardbaar, maar toch,... . Nadat Hans haar oksels uitgebreid had gekieteld, waarbij hij misschien wel twintig keer zijn vingers heel traag op en af had laten glijden en daarna zijn vingers iets sneller willekeurig in haar oksels had laten dansen, ging hij eindelijk verder. Kietelende ging hij langs haar schouders terug naar haar voorzijde om uiteindelijk te stoppen bij haar borsten. Hij stopte nu even met kietelen en liet haar borsten op de palmen van zijn handen rusten. Vervolgens gebruikte hij zijn duimen om langzaam rond haar tepels te cirkelen. Voorzichtig, maar grondig, raakte hij de "rode roos"? aan waar haar tepels in gebed lagen. Nu masseerde hij de tepels zelf. Ilsa genoot hier natuurlijk niet van, maar het was veel draaglijker dan dat verdomd gekietel! Hans masseerde nu haar hele borsten. Het scheen Ilsa toe dat dit niets te maken had met Hans' eerste bedoeling, namelijk het haar zo onaangenaam mogelijk maken, maar dat haar goed gevormde borsten hem van zijn werk afleidden. Seconden later scheen hij te ontwaken en ging hij verder met het kietelen. Nu was het de beurt aan haar rug. Hans gebruikte enkel zijn rechterhand om haar rug te kietelen. Hoewel het veel draaglijker was dan haar oksels huiverde Ilsa. Daarna, ging Hans opnieuw omhoog, opnieuw langs haar oksels. Maar zijn vingers gingen al snel naar beneden naar haar buik en ze gingen steeds lager en lager tot ze aan de grens kwamen waar haar donzige, bruine pels begon. Hij liet zijn vingers met haar schaamhaar spelen en opnieuw kon zij even bekomen van het kietelen en lachen. Ilsa snakte naar adem. Hans reikte nog lager tot hij zachtjes haar schaamlippen aanraakte. Hij maakte het Ilsa echt moeilijk toen hij ook dat deel van haar lichaam begon te kietelen. Hans penetreerde haar niet, neen, hij kietelde haar schaamlippen en de binnenkant van haar dijen gewoon geduldig. Ilsa kwam door het lachen bijna niet meer bij met ademen. Voor ze was gevangen genomen, had Ilsa nooit kunnen vermoeden dat het menselijk lichaam zo gevoelig was: in de twee dagen dat ze al gefolterd was, had ze al veel geleden en ze hadden haar nog niet eens echt pijn gedaan!. Net toen ze dacht dat ze gek ging worden van het constante kietelen, dat nu al meer dan veertig minuten aan de gang was, stopte Hans zijn poging om haar aan het praten te krijgen. Hij zuchtte, ging naar de deur en opende die.

Dieter en Marie Krupp kwamen onmiddellijk binnen. Het viel Ilsa binnen dat ze ervan op de hoogte moesten geweest zijn; ze had gedacht dat Hans op eigen houtje handelde om wraak te nemen voor vannacht.
"Zo, je weigert dus nog steeds om te praten,' begon Marie, "Goed dan, Fraulein Hoffmeyer, goed dan. Ik heb geprobeerd om het je zo aangenaam mogelijk te maken, maar als je weigert om mee te werken, zijn we verplicht je prachtig mooi lichaam geweld aan te doen'.
Terwijl ze dat laatste aan het zeggen was, kwam Marie naar Ilsa en reikte ze ruw naar haar vagina. De manier waarop ze haar vingers er in stak, deed Ilsa bang hebben voor wat nog moest komen. Marie loste al snel haar greep en ze ging twee stappen achteruit.
"Touw!!' snauwde ze naar Hans die op Marie's bevel een dikke koord met een lengte van ongeveer 3 meter uit de kast haalde.
Toen Hans het touw aan het andere eind van de katrol bevestigde, had Ilsa pas door wat de Nazi's met haar van plan waren: ze zouden haar uitrekken. Op dit punt kon Ilsa zich alleen maar inbeelden hoe een pijn dit ging doen! Net zoals de vorige keer, bij de "waterfoltering"?, begon Marie met een kleine "inleiding"?.
"Deze foltering is gebaseerd op de rekmarteling die de Engelsen aan het begin van de 15de eeuw in de Toren bedachten. Maar we kunnen misschien overgaan tot een kleine demonstratie!' stelde Marie met een sadistisch genoegen op haar gezicht voor, wat niet veel goeds voorspelde voor Ilsa.
Marie keek naar Hans, die aan het touw trok en met een relatief kleine inspanning Ilsa ogenblikkelijk een tiental centimeters van de grond trok.

Ilsa kreunde. Ze voelde onmiddellijk een grote trekkracht op haar polsen, ellebogen en schouders werken. Toen ze inademde merkte ze dat dit opvallend moeilijker ging dan anders en een scherpe pijn sneed daardoor door haar.
"Niet meer inademen!' dacht ze wanhopig.
Onmiddellijk daarna, knipte Marie met haar vingers en dus liet Hans haar terug zakken. Ilsa was ongeveer 5 seconden van de grond geweest.
"Zo,' begon Marie, "ik zie dat je je eerste les geleerd hebt, is het niet? "Niet inademen terwijl je daarboven bengelt"?, is het niet? Want dat veroorzaakt een scherpe pijn in ellebogen en schouders! ' spotte Marie.
"Wil je ook weten hoe dat komt?' vroeg Marie retorisch, "Dat komt omdat als je longen gevuld zijn, ze je ribbenkast meer ondersteunen en je dus meer ondersteunen. Maar genoeg theorie nu, laten we nog eens proberen.'
Op deze woorden trok Hans, Ilsa terug de lucht in. Onmiddellijk voelde ze de pijn terug op dezelfde plaatsen als tevoor. Deze keer was Ilsa slim genoeg om niet uit- en dus ook niet in te ademen. AAW, plots ging er een veel hevigere pijnscheut door haar rechter elleboog. De pijn zakte pas toen Hans haar terug op de grond deed zakken.
"Waarom zo lijden,' peilde Marie op een kinderlijke, vragende toon, "Zeg ons gewoon wat we willen weten en we stoppen dit voor jouw toch wel heel beschamende spelletje, O.K.?'
lsa wist dat ze niet MOCHT praten. De Nazi's zouden dan al haar strijdmakkers oppakken en hen minstens hetzelfde aandoen als wat ze haar nu aandeden. Omdat Ilsa niet antwoordde liet Marie haar terug van de grond liften, maar deze keer veel langer zodat Ilsa wel moest ademen. En, hoewel het tegen haar principes was moest Ilsa op dat moment een korte, stille maar desalniettemin duidelijk hoorbare pijnkreet slaken
Toen Ilsa terug op de grond kwam ging Marie verder met haar betoog: "Dat was dan les twee en drie: "na enkele seconden moet ik toch ademhalen"? en "Uiteindelijk moet ik toch schreeuwen."?'
Onmiddellijk werd Ilsa terug de lucht ingetrokken. Marie liet in de minuten hierna, Ilsa nog verscheidene keren omhoog trekken.
Toen Ilsa voor weer eens terug op de grond kwam dacht ze: "God, dit is onmenselijk!! Maar als ik mij nu eens zou proberen op te trekken als ik daarboven hang. Dan is de trekkracht op mijn armen veel minder. Vlak daarna werd Ilsa terug omhoog getrokken en dus probeerde ze haar nieuwe techniek onopvallend uit. Toch kregen Marie en Hans dit onmiddellijk in het oog en ze lachten smadelijk om Ilsa's inspanning.
Toch hield Ilsa vol. "Zo is de pijn inderdaad veel draaglijker,' merkte ze op.
Maar Hans liet haar deze keer veel langer opgetrokken, zodat Ilsa's armspieren na een 8-tal seconden al begonnen te trillen, voordat ze zich na een tiental seconden met een schok terug moest laten bengelen. De pijn werd terug ondraaglijk, maar Marie gaf nog steeds het voor Ilsa verlossende teken niet! Nee, ze strafte Ilsa gewoon af omdat deze zich had proberen te verzetten. Even later moest Ilsa weer een pijnlijk gekreun laten horen, wat overging in een felle schrille pijnkreten. Uiteindelijk gaf Marie toch het bevel om haar te laten zakken. Maar haast direct hierna werd ze terug de lucht.
ingesleurd. Marie liet Ilsa nog een tiental miuten afzien op deze manier, tot ze weer eens terug beneden kwam.
"Genoeg voorspel,' besloot Marie, "Breng de houten pony binnen!'
Deze keer was Ilsa niet bang voor wat ging komen: ze had het veel te druk met terug op adem komen en proberen te herstellen. Haar lichaam, dat ondertussen glom van het zweet, deed zo ongeveer overal pijn, maar de pijn in haar rechter schouder en elleboog overtrof zowat alles. Op Marie's bevel verliet Dieter de kamer om even later terug binnen te komen met, wat leek, een staander met horizontaal een, in hoogte verstelbare, houten plank bevestigd: de houten pony!!

HOOFDSTUK V: DE HOUTEN PONY

Ilsa nam het apparaat over van Dieter en verschoof het tot bij Ilsa die nog steeds aan het bekomen was en de toestand dus nog niet goed kon inschatten. Krupp ging op haar huk zitten en schroefde de houten plank enkele centimeters hoger.
"Dat zou het zo ongeveer moeten zijn,' bevestigde ze en ze knikte naar Hans die Ilsa opnieuw de lucht introk.
Terwijl deze laatste opnieuw een pijnlijk gekreun losliet, schoof Marie de pony onder haar, waarop Hans haar onmiddellijk terug liet zakken. Marie voelde onmiddellijk haar volle gewicht rusten op haar genitalien. Als reactie ging Ilsa die ondertussen al bijna volledig uitgeput was op de toppen van haar tenen staan om het tedere vlees tussen haar benen te beschermen!

Ilsa begreep meteen in wat voor een lastig parket ze nu weer verzeild was geraakt. Angstig keek ze Dieter in de ogen, die haar treurig aankeek, waarna ze naar Hans keek, die eerder geamuseerd en met spanning toekeek... .
"Je bent dapper Ilsa, maar zie het onder ogen, ditmaal is er geen uitweg,' begon Krupp, die rond haar wandelde, "Vraag jezelf af hoelang je daar zo kan blijven staan totdat je niet meer kan?! Zeg ons gewoon de locatie van jullie hoofdkwartier en we laten je met rust.'
Ilsa wist dat er inderdaad geen uitweg meer was en dat ze zich vroeg of laat -en eerder vroeg, want haar armspieren begonnen al te verzwakken!- moest laten zakken en dan zou de pijn ondraaglijk worden.

Ilsa kon nu enkel wachten tot de onvermijdelijke vermoeidheid zijn werk zou doen.
"Een uitweg, er moet een uitweg zijn,' dacht ze.
Na nog enkele seconden voelde Ilsa het zweet van zich af druipen. Marie had dit ook in het ootje en beval Dieter haar af te drogen. Hij haalde een handdoek uit de kast en begon het zoute vocht van haar voorhoofd te doppen. Daarna zakte hij af naar haar borsten en buik om haar aan de zware beproeving onderworpen onderbuik over te slaan en te eindigen net haar al even bezwete benen. Nu kwam Marie terug in actie.
Ze ging achter Ilsa staan om haar polsen vast te nemen en haar lichtjes naar beneden te trekken waardoor de houten pony nu echt Ilsa's snee begon te snijden. Ilsa moest moeite doen om het niet uit te schreeuwen en probeerde zich terug omhoog te werken tegen Krupp's kracht in.
Gelukkig voor haar loste Marie al snel haar greep en zei: "Dat was al een klein voorsmaakje van wat je te wachten staat als je ons niet zegt wat waar jullie basis gelegen is en wie de leiders zijn.'
"Nooit zal ik jullie Nazi klootzakken iets verklappen!' schreeuwde Ilsa vol wanhoop uit. Rustig maar, rustig. We hebben nog een lange weg te gaan samen.' repliceerde Marie Krupp. "Ik moet een uitweg zoeken,' dacht Ilsa.

Na nog enkele minuten van stilte, voelde Ilsa haar arm- en beenspieren trillen. Ze besefte maar al te goed dat ze het op deze manier geen halve minuut meer zou uithouden. Na nog eens geslikt te hebben, gebruikte Ilsa haar laatste restje kracht om zich zo zacht en "aangenaam"? mogelijk op het harde oppervlakte van de pony te laten zakken. Voor Ilsa was het lijden nu pas echt begonnen, voor Marie en Hans begon het plezier nu pas echt..., en Dieter??

Ilsa's "gevoelig vlees"? werd nu samengedrukt tussen de harde pony en haar pelvis, wat het eerste van vele kleine kneuzinkjes op haar lid veroorzaakte. AAAUW dat deed pijn.
"Doet het pijn m'n liefje?' spotte Hans, die de uitdrukking op Ilsa's gezicht las. Gevoed door haar pijn kregen Ilsa's arm- en beenspieren het voor elkaar om haar terug op te liften, weg van die pijnlijke situatie. Maar Ilsa besefte al na enkele seconden dat het hopeloos was: ze zou al snel de houten pony terug moeten "berijden"?. Zo liet ze zich dus voor de tweede maal zo zacht mogelijk naar beneden komen, haar gewicht voorzichtig op een ander, onaangeroerd, plekje plaatsend. Maar het plekje was minder onaangetast dan Ilsa had vermoed en dus ging er weer een felle pijnstoot door Ilsa's muis. Ze kon maar net de stilte bewaren. Onmiddellijk daarna probeerde ze zich terug op te richten maar zonder enig succes: hier spieren lieten haar in de steek en dus moest ze zo blijven zitten. En alsof dat nog niet genoeg was reikte Hans naar de V van haar lichaam en neep hij in het reeds gezwollen vlees van haar vagina. Ditmaal werd de intense pijn Ilsa te veel en kon ze niet anders dan het uitschreeuwen, wat door Hans en Marie Krupp op een voldaan glimlachje werd onthaald.
"Een uitweg, er moet een uitweg zijn en die moet ik verdomd snel vinden ook!' dachr ze.
Van toen af zou Ilsa geen enkel pijnloos moment meer te wachten staan.

Na de pony nog een 10-tal minuten bereden te hebben, kwam de oplossing haar plots binnengedrongen: ze moest doen alsof ze het bewustzijn had verloren. Dan zouden ze haar zeker verlossen! Maar onmiddellijk besefte ze dat dat gemakkelijker gezegd dan gedaan zou zijn: ze moest zich immers op een bepaald moment volledig "ontspannen"? naar voor laten hangen en haar gezicht zou de pijn volledig moeten negeren tot ze haar losmaakten! Alsof Marie Ilsa's gedachten gelezen had, kwam ze naar voor om Ilsa de zoveelste maal in het kruis te nijpen. Ilsa, die haar kans schoon zag, schreeuwde het, half van pijn, half gepland, uit waarna ze zich volledig liet zakken terwijl ze ook haar ogen sloot en ze haar uiterste best deed om haar gezicht zo gestrekt mogelijk te houden alsof ze buiten bewustzijn was. Al wat ze nu nog kon doen was wachten en haar gezicht zo uitdrukkingsloos mogelijk houden, wat haar trouwens bijzonder moeilijk viel, met de die houten plank die zo diep in haar kruis sneed. Met haar ogen toe kon Ilsa onmogelijk zien wat er gebeurde, maar Marie moet vlug gereageerd hebben want slechts een 5-tal seconden later voelde ze twee vingers haar nek betasten op de plaats waar haar slagader liep om te voelen of ze werkelijk bewusteloos was.
De moet zonk haar in de schoenen tot ze Dieters stem van naast haar hoorde zeggen: "Bewusteloos.'
Hoewel ze hevige pijnen in haar schaamstreek moest verdragen voelde ze zich victorieus, het zou nu immers snel afgelopen zou : Krupp zou vol woede bevelen om Ilsa los te maken "aan te kleden"? en naar haar kamer te brengen. Tenminste zo dacht Ilsa. Maar Marie Krupp dacht daar ogenschijnlijk heel anders over. Onder de, voor Dieter en Ilsa, bedreigde eenwoordszin "Onzin!"? stapte ze naar voor en greep Ilsa terug bij het kruis, alleen was het deze keer nog vijfmaal zo pijnlijk voor Ilsa die haar ogen weid opensperde en het opnieuw uitschreeuwde van pijn. In een reactie probeerde Ilsa zich op de trekken, wat maar matig lukte en de pijn amper verzachtte.
"Zie je nu wel,' repliceerde Marie bedreigend tegen Dieter, "helemaal niet bewusteloos'.
Voor de eerste maal rolden er tranen over Ilsa's gezicht, deels van pijn deels door wanhoop over de uitzichtloze situatie. Krupp en Hans zagen ze gelukkig niet of negeerde ze. Dieter zag ze wel.

Moest Ilsa niet zo ongelooflijk aan het lijden geweest zijn, zou ze ongetwijfeld het zenuwachtige op en neer gewandel van Krupp hebben opgemerkt, die duidelijk haar geduld begon te verliezen.
"Ik geef je nog een kans om te vertellen wie de leiders van je organisatie zijn en waar jullie hoofdkwartier is voordat ik je echt pijn ga doen,' zei Krupp.
"Loop toch naar de hel!' kon Ilsa nog uitbrengen, die volledig afgemat was.
"Goed dan,' zei Krupp terwijl ze zich naar Hans richtte, "verhoog de pony 15 centimeter en hang gewichten aan haar voeten.'
"Maar mevrouw,' wierp hij tegen met een verontwaardigd gezicht tegen, "dan zullen we haar op de kortste keren verliezen!'
"Doe het!' beval Krupp streng, zonder meer.
Ilsa die te moe was om dit laatste te analyseren wachtte zonder meer tot Dieter zuchtend nog twee extra planken en twee zwarte zakken met een touw aan verbonden uit de kast pakte en Hans haar terug optrok. Dit veroorzaakte een nieuw hoogtepunt van pijn over haar hele lichaam. Toen Dieter de twee extra planken op de houten pony had bevestigd liet Hans haar terug zakken. Deze keer konden haar voeten de grond echter niet meer raken zodat de snijkracht van de plank en dus ook de pijn, aan haar vagina nog veel heviger was. Een effect dat nog werd versterkt toen Dieter de gewichten aan haar enkels vastmaakte. Momenten schreeuwde Ilsa, die in alles overtreffende pijn verkeerde, het uit, maar al snel werd het haar zwart voor de ogen en verdween de pijn... .


HOOFDSTUK VI : HET ONTWAKEN- DE RUST

Ilsa kwam met een schok terug tot bewustzijn door een schrille kreet.
"Neeeeeee, blijf van me af rotzakken, laat me met rust,' hoorde ze een vertrouwde stem wanhopig roepen.
Ilsa moet maar even buiten bewustzijn zijn geweest, want al vlug besefte ze dat ze zich in de gang van het Nazi-complex bevond. Twee Duitsers, elk aan een kant, sleepte haar onder haar armen verder, naar haar kamer, zo dacht ze tenminste. Weer kwamen er enkele sterke uitroepen, ditmaal van dichterbij, zodat Ilsa helderder wakker werd en ze haar ogen opende. Ze zag dat een ander meisje, net zoals zijzelf een tijdje geleden, in de tegenovergestelde richting dan zij nu, dus waarschijnlijk richting folterzaal, werd gesleept. Bovendien had dit arme meisje al haar kleren nog aan en was het voor haar waarschijnlijk dus de eerste keer. Het meisje moet Ilsa hebben opgemerkt, want het werd een ogenblik stil. Ze moet natuurlijk erg geschrokken geweest zijn toen ze Ilsa daar zo volledig afgemat, bezweet en vooral stil tegenkwam, dacht Ilsa eerst. Maar toen de ogen van de beide meisjes kruisten, besefte Ilse dat ze niet daarom stil werd, maar wel omdat ze Ilsa herkende: het meisje was namelijk niemand minder dan Sofia!

Sofia zat net zoals Ilsa bij de plaatselijke verzetsbeweging. Ze was zelfs Ilsa's beste vriendin. Ilsa had haar altijd zo een beetje als haar kleine zusje gezien: Sofia was zes jaar jonger dan Ilsa en dus nog maar net achttien. Sofia had niet enkel haar vriend verloren tijdens de korte strijd die haar land geleverd had met de Duitse bezetter, maar ook haar twee broers en haar vader, haar moeder had ze reeds in het kraambed verloren. Zo was Ilsa, waar ze aan huis opgevoed was, omwille van de dood van haar moeder, zo ongeveer de enige familie die ze nog had. Nadat ze de rest van haar familie verloren had,, was ze ook zelf bij het verzet gegaan. De omvang van haar haat tegen de Duitsers moet waarschijnlijk verder niet verklaard worden. Ilsa kon de gedacht niet verdragen dat Sofia hetzelfde zou moeten ondergaan als zijzelf, maar voorlopig was er niets dat ze daar aan kon doen... . Beide meisjes passeerden elkaar zonder iets te zeggen, om hun onderlinge relatie niet te verklappen misschien, maar waarschijnlijk vooral omdat ze te verbaasd waren om elkaar hier aan te treffen. Hoe dan ook was Sofia haar al snel gepasseerd.

Ilsa's Duitse "vervoerders"? hadden blijkbaar nog niet door dat ze al wakker was. Ilsa besloot dit zo te houden. Een volgende bezoek aan de folterkamer kon ze immers missen als kiespijn. Ze sloot dus terug haar ogen en liet zich gewillig verder slepen. Onmiddellijk bereikten ze echter haar kamer en de bewakers legden haar op haar buik neer op het bed en lieten haar voor bewusteloos achter.

Nog geen vijf minuten later kwam er weer iemand binnen. Ilsa, die nog steeds op haar buik lag, besloot te doen alsof ze nog steeds buiten westen was. Haar bezoeker knielde naast haar bed neer en legde twee vingers op haar halsslagader, net zoals Dieter dat zojuist gedaan had. "Zo, je bent al terug wakker,' hoorde ze de vertrouwde stem van Dieter zeggen, die terug rechtstond.
Ilsa was blij dat hij het was en ze opende haar ogen en ging op haar bed zitten.
"Je bent taai,' zei hij, "Ik heb nog maar weinig vrouwen of mannen een zo zware foltering zien uithouden. Maar hij heeft wel zijn tol geheven neem ik aan. Ik heb nog wat van die zalf van gisterenavond en enkele krachtversterkende en pijnstillende tabletten meegebracht. Als je wil kan je op het bed gaan liggen en kan ik je vagina nog een beetje verzorgen'.
Ilsa die nog steeds geen woord gezegd had tegen Dieter, deed dat ook nu niet maar ze deed wel haar slipje uit, dat Krupp haar terug moest aangedaan hebben terwijl ze buiten westen was, en ging terug op het bed liggen met haar benen gespreid.
"O.K.,' zei Dieter, "je hoeft niets te zeggen als je me niet vertrouwd, dat geeft niet. Eerlijk gezegd, als ik in jou situatie was zou ik het misschien ook niet doen. Zeker niet nu mijn voorspelling niet uitgekomen is en de geallieerde soldaten niet zijn komen binnenvallen. Eerlijk gezegd snap ik er ook niets meer van, zo lijkt jou besluit om mijn raadgeving om toch te spreken te negeren misschien toch niet zo'n slecht idee. Zeker nu ze een nieuw meisje uit jouw organisatie binnengebracht hebben.'
"Laat haar met rust,' dreigde Ilsa, "ze is nog maar een meisje!'
Dieter zuchtte: "Ik vrees dat Krupp haar even hard als jouw gaat martelen. Ik heb ook opgemerkt dat ze nog maar net meerderjarig is, maar Krupp... . Hoe dan ook, we moeten nog niet wanhopen: ik blijf bij mijn oorspronkelijke mening dat de redding nabij is.'
"We, redding,...,' kwam Ilsa kwaad tussen, "Ga weg Nazi-rotzak.'
"Alstublieft,'zei hij kalm, "Ik ben de enige vriend die je hier hebt.'
"Ga weg!' schreeuwde Ilsa.
"Goed, zoals je wil. Maar ik raad je aan om nu zo twee tabletten te nemen tegen de pijn en straks, ongeveer twee uur na het eten, dat ze binnen een halfuurtje brengen, nog een. Ze zouden je er ook terug moeten boven op helpen. Voor je de pasta op je vagina aanbrengt, moet je ze wel goed afwassen. Je hebt nu even rust tot vanavond laat waarschijnlijk. Dan zal generaal Von Clausewitz, je laten komen halen voor een volgende marteling. Ik zal daar niet aanwezig zijn. Waarschijnlijk moet ik Marie Krupp dan assisteren bij de foltering van de nieuwe gevangene.'
Dieter liep naar de deur. Voor hij buiten ging wachtte hij nog even en zei: "sterkte.'
"Wacht,' riep Ilsa hem na.
Hij kwam even terug.
"Bedankt,' zei ze oprecht, hem niet aankijkend.
Hij knikte en ging weg.

Ilsa ging meteen onder de douche staan. Het koude water werkte opfrissend. Ze liet zichzelf verschillende minuten afspoelen voor ze de zeep nam en haar lichaam lichtjes waste. Tegen haar zin volgde ze toch de raad op van Dieter en waste ze haar pijnlijke vagina goed. Nadat ze de zeep had afgespoeld, stapte ze onder de douche uit en droogde ze zich af. Ze ging op het bed zitten met de tube pasta en ze smeerde er een flinke hoeveelheid van op haar gekwetste lid. Haar tanga slipje deed ze niet aan omwille van dat het te veel pijn deed, maar ze wikkelde zich wel in een handdoek. Dit was zo ongeveer het meeste op kleding lijkende wat ze het laatste etmaal om haar lichaam gedragen had. Ze ging eerst al op bed liggen voor ze bedacht dat ze die twee pilletjes moest innemen. De gedachte dat ze een valstrik van de vijand waren ging al snel weg en ze nam de pilletjes met een flesje water dat ze nog over had van vanmorgen. Ze ging terug op het bed liggen en ze besloot om zo weinig mogelijk na te denken en zoveel mogelijk te rusten. Alleen maar rusten.

Toen ze wakker werd stond er al een plateau eten te wachten op haar op tafel. Ze had blijkbaar zo hard geslapen dat ze de "kamermeid"? niet eens gehoord had. Ilsa voelde zich al veel beter: de pijn aan haar vagina was bijna weg en ze voelde zich veel energieker. Ze besefte dat ze in een hele tijd niet gegeten had en dat ze eigenlijk wel honger had. Dus stond ze op en ging aan tafel zitten. Onder de stulp die het eten had warm gehouden, vond ze een kommetje tomatensoep en een schotel erwtjes en worteltjes met aardappelen en een worst. "Eten voor geerde gasten,' dacht Ilsa.
Na haar maaltijd genuttigd te hebben, die eigenlijk tot haar verbazing heel lekker geweest was, besloot Ilsa om de zalf toch maar te vervangen. Daarom ontdeed ze zich van haar handdoek, spoelde ze haar wonde nogmaals af en deed ze een nieuwe hoeveelheid pasta op haar vagina, nadat ze tot haar verbazing gezien en gevoeld had dat de wonde reeds bijna volledig genezen was. Ze besloot de tube zorgvuldig op te bergen onder haar matras alvorens het resterende pilletje te slikken en terug wat op het bed te gaan liggen.
"Ik zou de rust wel eens kunnen nodig hebben,' dacht ze bij zichzelf.
Ze wist toen nog niet hoeveel waarheid er in die gedachte zat.

Enkel uren later, toen het al begon te schemeren, zo merkte ze op, werd ze gewekt door een hels lawaai. Hetgeen ze direct herkende als de rotor van een helikopter. De helikopter van Von Clausewitz besefte ze. Het spel zou nu pas echt beginnen... .

Ilsa voelde zich nu min of meer uitgerust en alleszins uitgeslapen. Van nu af zou het eindeloze wachten op de volgende foltering dus eindelijk beginnen. Maar plots gebeurde er iets: Ilsa dacht dat ze iets gehoord had. Haar vermoeden werd al snel bevestigd toen ze de schrille pijnkreten nu duidelijker kon horen. Hoewel de folterkamer toch een eindje van haar kamer verwijderd was en er enkele deuren en muren tussen waren, was het geluid onmiskenbaar aanwezig. Plots besefte Ilsa ook wiens geschreeuw dat moest zijn, en de gedachte daaraan maakte haar misselijk; het moest Sofia zijn: ze had haar immers naar de folterkamer zien gesleept worden! Het idee dat Sofia dit moest doormaken was voor Ilsa onuitstaanbaar, Sofia was immers nog zo jong. Ilsa begon wat rond te wandelen in haar kamer, ze was nog steeds volledig naakt. Het misselijkmakende geschreeuw blijf maar doorgaan: steeds in hetzelfde patroon: eerst drie snel opeenvolgende, korte pijnkreten waarschijnlijk verbonden door een minder krachtig bruggetje dat Ilsa niet tot in haar cel kon horen, dan een halve seconde a een seconde stilte, inademen, en dan een nog net iets luidere, aanhoudende, naar het einde toe uitdijende gil, gevolgd door een pauze van een seconde of drie en dan het hele proces opnieuw. Eindeloos opnieuw. Misschien was het slechts na een kwartiertje of misschien was er al een uur voorbijgegaan toen Ilsa dacht dat ze het niet meer aankon. De martelingen die ze tot nu toe had moeten weerstaan waren verschrikkelijk geweest, maar een vriendin zo horen afzien en weten dat je er niets aan kon doen was minstens even erg. Een uur geleden was Ilsa ervan overtuigd geweest dat Sofia niets zou prijsgeven, maar nu..., nu leek niets meer zeker. Ilsa betrapte zichzelf erop dat ze dacht, dat het misschien nog het beste was dat Sofia verklapte waar het rebellenhoofdkwartier was, dan was alles immers achter de rug. Stop. Zo mocht ze niet denken. Ze moest... . Plots was er geen tijd meer om na te denken, misschien maar goed ook. De deur van haar cel zwaaide open en Hans kwam binnen. Bijna gelijktijdig stopte Sofia met schreeuwen.

"Je vriendin kan nogal zingen, zeg,' zei Hans met een grijns.
"Rot op!'
"Sorry, maar ik vrees dat het nu jou beurt is, "k zal je moeten meenemen. Maar eerst gaan we je handjes binden en je wat opknappen. Zo te zien heb je zelf al wel gedoucht, maar ja, orders zijn orders,' zijn grijns werd zelfs nog groter, "Ga maar op het bed liggen'.

Er leek voor Ilsa niets anders op te zitten dan te gehoorzamen en zo ging ze op haar rug op het bed liggen.
Hans bond haar beide handen met twee koordjes vast aan de twee beduiteinden, toen hij even buitenging, maar zo te zien niet ver want hij liet de deur op een kier.
"Hier lig ik weer,' dacht Ilsa, "uitgeleverd aan de willekeur van een sadistische man'.
Meteen daarna kwam de "sadistische man"? terug binnen met een spons en een stuk zeep in zijn hand. Nadat hij de spons -een echte spons, merkte Ilsa op- onder de douche had doorweekt, kwam hij naast haar op het bed zitten en begon hij Ilsa's armen, te bevochten, maar al snel zakte hij af. Toen hij langs haar oksels kwam, leek hij even te twijfelen of hij die weer aan een grondige kietelbeurt zou onderwerpen, maar tot Ilsa's grote blijdschap ging hij verder naar haar goedgevormde borsten. Ilsa vond het uiteraard nog steeds niet prettig om zich door een vreemde en wrede man laten te bekijken en zelfs haar meest intieme plekjes te laten betasten, maar het grootste gevoel van schaamte dat ze de eerste keer dat ze zich voor Hans, Dieter en Krupp moest uitkleden, was nu over.
"We zullen deze twee eens goed verwennen,' zei Hans terwijl hij met de doornatte spons haar boezem masseerde.
Ilsa reageerde niet. Dat vond hij blijkbaar spijtig, want hij stelde: "Je moet nu nog niets zeggen, dat zal meteen in de folterkamer wel gebeuren'.
Nu nam hij de zeep om Ilsa's boezem mee te bewerken, waarna hij met zijn handen de zeep "goed inwreef"?,zoals hij zelf stelde, waarbij hij vooral veel aandacht aan haar tepels schonk. Haar buik vond hij blijkbaar proper genoeg want hij ging meteen door tot aan haar bij haar schaamhaar, nog niet haar vagina zelf, arriveerde dat hij tevens aan een "grondige wasbeurt"? onderwierp.

Toen zette hij haar benen wat rechter en zei:
"Doe die beentjes nu maar moei open zodat Hansje zijn werk kan doen'.
Hij deed het echter zelf, maar Ilsa stribbelde niet tegen. Ilsa die tot nog toe geen kik gegeven had, sloot nu toch even haar ogen toen ze besefte dat hij nu haar poesje zelf ging natmaken, inzepen en "inwrijven"?.
"We zullen eens zien hoe je verwoeste snee is hersteld,' zei Hans, die zijn wenkbrauwen optrok toen hij zag dat die heel goed hersteld was.
"Dieter zijn zalfje heeft blijkbaar goed gewerkt. Krupp zal tevreden zijn: zo kunnen we weer helemaal opnieuw beginnen,' grinnikte hij.
Dat kwam aan als een klap in Ilsa's gezicht, die gedacht had dat dat zalfje geheim moest blijven. Nog een voorval tegen de geloofwaardigheid van Dieter, besloot Ilsa. Hans maakte de spons opnieuw nat alvorens hij, eerst uitgebreid haar buitenste en vervolgens haar binnenste schaamlippen, begon nat te maken, waarbij hij ook haar clitoris uitgebreid behandelde. Toen hij de spons weglegde, gaf hij haar dezelfde behandeling met het stukje zeep, waarna hij haar begon te vingeren met een brede grijns op zijn gezicht. Een ogenblik dacht Ilsa erover na om hem een stamp te geven: haar benen waren immers nog vrij. maar ze besefte dat ze het zo alleen maar erger zou maken. Het resultaat zou zijn dat hij haar een klap in het gezicht zou geven en daarna gewelddadiger zou worden en, bijvoorbeeld, zijn volledige hand terug in haar vagina zou steken, zoals de eerste keer!! Nee, ze besloot dat dit maar beter te vermijden viel en dus liet ze zich maar geduldig vingeren door deze vreemde man.

Plots deed hij echter iets dat Ilsa nooit voor mogelijk had gehouden: hij haalde haar kittelaar letterlijk een stukje uit haar vagina en hield hem tussen zijn duim en wijsvinger die hij voorzichtig bewoog. Ilsa kreunde wat, niet echt van pijn, maar zeker niet van seksuele opwinding.
Hans zei: "Vaginale hygiene is belangrijk. Ook de clitoris moet proper zijn. Je wilt toch geen infecties zeker, schatje'.
Het gekreun moedigde Hans blijkbaar aan, want hij ging nog een tijdje door alvorens te stoppen. Plots bracht hij de klit toch weer op zijn plaats.
"Genoeg hygiene nu,' besloot hij en hij spoelde de zeep van haar hele lichaam af.
"Nu je terug aankleden,' zei hij terwijl hij haar losmaakte, "We willen dat je er net uitziet voor je eerste ontmoeting met generaal Von Clausewitz'.

Ilsa stond op en deed haar super kleine string aan die eigenlijk enkel haar schaamlippen bedekte en dan nog, want zelfs het grootste deel van haar drastisch ingeperkt schaamhaar was zichtbaar.
"Waar is m'n avondjurk,' grapte Ilsa die haar moraal wou opkrikken.
Als enige antwoord kreeg ze echter een wurgkoord rond haar keel, die ze echt niet had zien aankomen. Onmiddellijk moest Ilsa naar adem snakken. Hans duwde haar voor zich uit door de deur en door een deel van de gang, de gang die, nu Ilsa bijna niet kon ademhalen en begon te kokhalzen, veel langer leek. Maar hij bracht haar blijkbaar NIET naar de folterkamer, zo kon Ilsa nog opmerken. Plots werd ze naar rechts getrokken, een kamer binnen. De plotse verandering van richting deed haar wankelen en een moment leek ze los te komen van de grond, wat de koord nog meer deed spannen.

De kamer die ze binnenkwam leek een soort van luxueuze bureau, hoewel ze nauwelijks nog goed kon zien. Als Hans de koord niet snel losliet zou ze al meteen het bewustzijn verliezen.
"Dat zou pas een teleurstelling zijn voor de Nazi's,' bedacht ze.
Hans bracht haar voor een stoel, liet haar nog een moment staan met de aangespannen wurgkoord rond haar keel, waarna Ilsa een felle, pijnlijke por in haar onderrug kreeg waardoor ze op de stoel neerviel, wat ook mogelijk werd doordat de koord werd verwijderd.

Even zat ze kokhalzend voorover gebogen. Maar na enkele momenten herstelde ze zich en besefte ze pas dat ze aan een tafel zat met aan de overzijde een Duits officier, die gespannen naar zijn schaakbord zat te staren: Von Clausewitz.

HOOFDSTUK VII : KENNISMAKING

Ilsa, die nog steeds lichtjes voorovergebogen zat en nog een beetje aan "t herstellen was, kon nu voor het eerst haar nieuwe omgeving beter bekijken.
Voor haar stond dus een houten tafel waarop een schaakbord stond. De witte pionnen waren naar haar gekeerd. Ilsa kende niks van schaken, maar aan de blijkbaar willekeurige opstelling van de stukken te zien, was het spel reeds begonnen.

Tegenover haar zat, aan zijn grijze uniform met omklapkraag te zien, een hoog Duits officier. Generaal Von Clausewitz, zo kon Ilsa aannemen. Hij besteedde voor het moment totaal geen aandacht aan Ilsa. Hij was zo te zien druk bezig met zijn schaakspel, af en toe een stuk aanrakend, maar nooit verplaatsend. In zijn linkerhand hield hij zo een brilletje om voor een oog te houden, wat er volgens Ilsa totaal belachelijk uitzag.

Tot haar grote verbazing zag Ilsa dat Marie Krupp ook aanwezig was: ze stond zo min of meer naast de generaal met haar handen achter haar rug. Ze zag er alles behalve gelukkig uit, net of ze juist eens goed op haar plaats gezet was. Wie dat had gedurfd, dat was niet moeilijk te raden. Ilsa had hier heimelijk plezier in. Dieter was niet aanwezig net als hij gezegd had. En Hans? Hans die stond waarschijnlijk achter haar. Om verrassingsaanvallen uit te voeren, zo besloot Ilsa.

Wat Ilsa meteen opgevallen was toen ze binnenkwam, was dat er een grote, en dan bedoel ik ook grote, openhaard in de kamer stond, in dezelfde muur waartegenover Von Clausewitz zat, maar links van hem. De openhaard was volledig gemaakt uit natuursteen, net iets hoger dan Ilsa zelf was en ongeveer vier meter breed. In die openhaard knetterde een houtvuur, dat de temperatuur in de kamer behoorlijk had opgedreven. Ilsa twijfelde er niet aan dat het vlak voor de haard, waarschijnlijk nog een graad of zeven, acht warmer was. Hels warm dus.
Aan de schouw nog een naturalistisch schilderij van de Führer in volle glorie.
Op een tiental centimeter van de haard lag een dik, rood tapijt met in het midden een zwart hakenkruis in geweven, dat er zacht en wollig uitzag. Maar het meest verontrustende zag Ilsa pas als laatste: achter generaal Von Clausewitz stond er een houten rek met allemaal... zwepen. Grote, kleine, zwepen met een string, zwepen met vijf of zeven strings. Kortom een hele verzameling. Ilsa had zo een idee dat die op haar gingen uitgetest worden! De moed zonk haar al in de schoenen.

Ilsa schrok toen ze voor het eerst de stem van generaal Von Clausewitch hoorde. De stem was krachtig en eerder laag, maar niet buitenmaats.
"So, Fraulein Hoffmeyer, ich bin generaal Von Clausewitch hoofd van de Keizerlijke inlichtingendienst. Ich kom direct von Berlin. Die oppercommando heeft mij gestuurd om een..., hoe noemen jullie dat ook alweer..., gesprekje met jou te hebben. Het is namelijk heel belangrijk voor ons dat we de exacte locatie van jullie hoofdkwartier kennen, alsmede de namen van jullie leiders.'
Moest ze niet in zo een beroerd parket hebben verkeerd, zou Ilsa zeker hebben moeten lachen om het sterke accent van de generaal.
"Ik heb vernomen dat Fraulein Krupp U nicht gut genoeg heeft kunnen,... eh, motiveren om dat te doen,' hij keek Krupp streng aan.
Deze laatste voelde blijkbaar plots een oncontroleerbare neiging om haar schoenen te bestuderen.
"Laten we stellen dat Marie en ik niet zo best overeenkwamen,' zei Ilsa dapper.
"Oh, maar begrijp me niet verkeert, Fraulein Hoffmeyer, ik streef ook geen vriendschapsrelatie met U na. U zou uzelf immers veel problemen kunnen besparen door mij gewoon te zeggen wat ik wil weten,' antwoordde hij.
Ilsa die zich nog steeds dapper voelde nam een willekeurig schaakstuk en plaatste het op een andere, ook willekeurige plaats en zei: "Lik men hol klootzak, ik zeg niks. Schaakmat.'
De "Duitse delegatie"? barstte in lachen uit -nadat de hoogste in rang begonnen was tenminste..
"Ich zie dat je nicht viel von schaken afkent,'ging hij verder, "An dit spel bin ich al een vijftal jahr bezig samen mit eine goede vriend. Elcche week, of zo, stuurt degene die an beurt is, via de legerradio zijn zet door... privilege van de generaal, zeg maar. Aber ich vind het echt spijtig das du er zo over denkt. Dan zal ich enkele hoogst onaangename maatregelen mussen nemen... . Voor U althans,' besloot hij en hij wenkte naar Hans, die achter Ilsa stond.
Hans deed Ilsa opstaan en bracht haar vlak voor de haard, waar het inderdaad hels warm was, zo merkte Ilsa. Het tapijt onder haar voeten voelde wel aangenaam aan: lekker zacht. Hans trok een koord naar beneden waarvan hij de lus om Ilsa's linkerpols maakte en liet de koord terug omhoog schieten zodat haar arm gestrekt werd. Dit keer niet recht omhoog, maar schuin omhoog. Hetzelfde deed hij met haar rechterarm.
"Alweer een katrolsysteem,' dacht ze.
Hans ging voor haar staan en wou zo te zien haar string verwijderen, maar de generaal verbood hem dat, tot grote verbazing van Ilsa.


HOOFDSTUK VIII : DE ZWEPEN

Generaal Von Clausewitch ging naar het rek toe en nam er ongeveer in het midden een zweep uit, waarmee hij naar Ilsa kwam. Het was een middelmatig grote zweep met 3 stroken, volledig in het zwart.
"Ich weiss nicht wat du daarvan denkt, aber ich hou wel van zwepen,' betoogde de generaal, die het blijkbaar, net zoals Marie, nodig vond om een uitleg te geven aan het folterapparaat dat hij ging gebruiken, "zwepen zijn mooi in hun eenvoud: ze worden reeds 3000 jahre gebruikt. Naturlich sein er verschillende soorten van zwepen: er zijn er met meerdere stroken, zoals deze, er zijn er met slechts een strook. Er zijn er met lange stroken, met korte stroken. Sommigen worden gefabricierd van leer, anderen van plastic,... . Naturlich haben al die verschillende eigenschappen gevolgen voor de "hardheid"? van de zweep. Mit deze zweep bijvoorbeeld kan man mit dem beste wil van de wereld geen verwondingen toebrengen. O ja, und, ze zeggen ook dat das echt pijn doet. Ich hoop dat du mich dat straks kunt vertellen!'
Ilsa was niet echt onder de indruk van de speech, maar ze begon het wel warm te krijgen. "Waarschijnlijk niet alleen van de hitte voor de haard,' bedacht ze.
Von Clausewitz verdween voor Ilsa wel uit beeld maar zijn stem verdween niet: "Hans hier, is mijn beste man. Ik hoop dat hij ook jou zal kunnen bekoren!'
Ilsa voelde Hans' handen haar lange bruine haar samenbinden en hij legde het over haar rechter schouder.
"Anders hangt het nogal in de weg,' zei hij in haar oor.
Hans deed enkele passen terug achteruit en Ilsa wist dat het nu snel ging beginnen. Ze ging nog steeds proberen om niet te schreeuwen, maar ze twijfelde serieus of dat wel ging lukken.

Von Clausewitch beval in het Duits nog snel iets aan Hans en seconden later ontving ze de eerste van ontelbaar vele zweepslagen van Hans terwijl de generaal en Marie Krupp toekeken. Ze wist dat het ging komen, maar toen de eerste strook leder contact maakte met haar onderrug, was het als een donderslag, bij heldere hemel. Om die reden en om geen andere was ze stil maar slecht voor een tweetal seconden, want toen de tweede slag aankwam moest ze al een kort "gemurm"? loslaten, tot plezier van de toeschouwers.
"Fraulein Hoffmeyer, hast du nog geen zin om ons te zeggen wat we willen weten,' vroeg de generaal die een beetje rond haar begon te wandelen.
"Laat me met rust klootzak,' zei Ilsa, maar nu al iets minder dapper.
"Das kan ich helaas niet doen,' zei hij vol dramatiek, "Fraulein Krupp, du kunst misschien verder gaan doen mit Sofia. Ich zal dit katje wel geselen!!'
Marie salueerde en ging de deur uit, met spijt blijkbaar. De pijn in Ilsa's onderrug was al bijna volledig weggeebd, maar niet voor lang want Hans hernam zijn werk. Bij elke slag uitte Ilsa een kort geluidje. De pijn werd steeds heviger doordat de pijn van de vorige slag nog niet weg was als telkens de volgende haar rug al raakte. Wat Ilsa nog bijzonder vervelend vond was dat de zweep drie stroken had: er kwamen dan steeds drie slagen snel na elkaar.

De tijd die daarop volgde, bleef Hans maar doorslagen en blijf generaal Von Clausewitch rond haar wandelen en vragen stellen. Maar Ilsa bleef weigeren om te praten. Stilaan begon Ilsa uitgeput te raken. Het zweet droop nu van haar af, deels van de hitte en deels van de uitputting. Na nog enkele momenten liet Ilsa stilaan het hoofd zakken -letterlijk dan-, figuurlijk was dat al langer gebeurt. Even later gaf de generaal het bevel om Ilsa in hoger tempo slaag te geven, wat de pijn voor Ilsa nog deed verhogen.
Net op het moment dat Ilsa dacht dat het zo niet langer verder kon, besloot Von Clausewitz rustig: "Genoeg. Doe haar slipje uit. We zullen eens zien of ze daar beneden ook zo taai is'. Ilsa, die ondertussen helemaal uitgeput was en reeds bijna door haar benen zakte, was eerst blij dat het zwepen even stopte, maar ze besefte natuurlijk wel dat, wat er nu ook ging komen zeker niet aangenamer was. En zo legde Hans de zweep op het bureautje en knielde voor Ilsa neer om haar tanga-slipje uit te trekken.
"Ga de tafel maar halen,' beval Von Clausewitch die naar Ilsa kwam en haar kutje betastte. Ilsa was te moe om te reageren en besloot dus om haar ogen toe te doen. Plots voelde ze de generaal haar zweet afkuisen, beginnende bij haar gezicht zo naar beneden gaande. Daarna maakte Hans haar boeien los. Ilsa moest moeite doen om niet door haar benen te zakken, maar meteen daarna legde Hans haar op de "tafel"? die hij gaan halen was. Haar handen werden weer gebonden, maar deze keer waren haar armen niet gestrekt maar lagen ze naast haar. Met een ongelooflijke behendigheid werd haar rechter onderbeen aan hetzelfde bovenbeen gebonden en werd haar linkerbeen, met dezelfde koord waar daarstraks haar linkerarm aan vasthing, omhoog gebonden zodat haar kut weer helemaal tentoongespreid was.
"Laat ze alstublieft mijn poesje niet met de zweep inkappen,' hoopte Ilsa vurig.
Maar tevergeefs, want Von Clausewitz sprak: "Tot nu to hast du nog gut volgehouden Fraulein Hoffmeyer, aber als du nu nog weigert te spreken zal ik uw kut moeten laten bespelen und nicht mehr mit ein so zachte zweep als daarjuist. Nu zouden er weleens wondjes van kunnen komen. Nu, was zal het sein? Moet ik das beviel geven of wenst du ons te vertellen wat we willen weten?'
Ilsa wou beginnen te huilen: ze kon zo niet meer verder, ze wist dat ze bijna gebroken was, maar aan de andere kant moest ze denken aan alle mensen die in de oorlog gesneuveld waren: ze zou die verraden als ze de Duitsers hun zin zou geven.
"Nooit,' schreeuwde ze uit, "Nooit zal ik jullie Nazi-rotzakken iets vertellen!'
"Maar natuurlijk zul je dat wel,' zei Von Clausewitz geergerd die een andere zweep ging halen, "Je weet het alleen nog niet.'

Deze keer kwam hij terug met een iets kleinere zweep maar met slechts een strook. Dat zou meer pijn doen zo verzekerde hij Ilsa. De twee Duitsers schoven haar tafel nog iets korter bij de haard zodat haar snee maximum 15 centimeter van het vuur verwijderd was. En dat was verdomd heet, maar dat zou nog het minste van haar zorgen zijn want Hans stond rechts, schuin naast haar klaar met zijn zweep in aanslag, blijkbaar alleen nog wachtend op het bevel van de generaal om toe te slaan.
"Klaar Ilsa,' vroeg deze laatste, "Je mag schreeuwen: er zal geen schande zijn.'
Hij knipte met zijn vingers en de zweep kliefde door de lucht om een fractie van een seconde later contact te maken met het tedere vlees van Ilsa's vagina. Of Ilsa nu wilde of niet, ze schreeuwde het uit van de pijn en kneep haar ogen toe. Voor Ilsa was er geen twijfel mogelijk: dit had een lelijke snee in haar vagina gemaakt.
"Chut, stil nu maar,' troostte generaal Von Clausewitz en hij knipte nogmaals met zijn vingers. Ditmaal was de pijn zo mogelijk nog erger en dus schreeuwde ze het weer uit. Haar kut leek wel in brand te staan en tranen begonnen over Ilsa's wangen te rollen. De zweetdruppels stonden nu overal op Ilsa's beproefde lichaam. Generaal Von Clausewitz knipte nog vele malen met zijn vingers en Ilsa schreeuwde het de ene na de andere keer uit totdat ze bijna aan een stuk door aan het jammeren en huilen was. Maar de Nazi's leken te begrijpen dat ze toch niets zou zeggen en na een tijd werd Ilsa terug losgemaakt.

Ze dacht dat dit het einde van haar foltering was, maar blijkbaar was dat valse hoop want ze maakten Ilsa, die nu al lang niets meer gezegd had, volledig uitgeput was en alleen nog maar haar pijn voelde, terug vast zoals de eerste keer. Natuurlijk zakte Ilsa door haar knieen, maar dat lieten de Nazi's ook toe en terwijl ze daar zo op haar knieen zat begon Hans haar terug met de eerste zweep te slaan.
"Who is nu du kracht hm? Und du waardigheid,' begon Von Clausewitz terwijl Hans aan een wat lager tempo bleef slaag geven, "Kijk is naar al uw pijn. Zijn uw beschermelingen dat wel waard? Ich denke van niet'.
Maar Ilsa reageerde niet en na nog een slag of 20 beval de generaal haar weg te brengen.


HOOOFDSTUK IX : HERENIGD

Hans bracht, samen met de soldaat van de wacht, Ilsa naar haar cel terug. Net als vorige keer werd ze onder beide oksels ondersteund, met als enig verschil dat Ilsa nu echt niet meer kon. Toen ze haar kamer binnenkwam, merkte ze tot haar grote verbazing op dat Sofia die onmiddellijk rechtstond, op het bed zat. Hans legde Ilsa op het bed en verdween met een glimlach op zijn gezicht. Sofia kwam naast haar zitten en veegde haar haren uit haar gezicht.

"Water,' stamelde Ilsa.
Sofia stond onmiddellijk recht, ging een flesje water van de tafel halen en goot enkele druppeltjes water op Ilsa's lippen, die ze met moeite verwerkte, maar ze vroeg al snel om meer.
"Het... het was verschrikkelijk,' begon Ilsa.
"Stil maar,' antwoordde Sofia, die Ilsa's gezicht aaide, "Hier, neem dit pilletje: een van de beulen heeft er mij twee gegeven, een voor jouw en een voor mij. Zijn naam was Dieter of zoiets. De vriendelijkste van allemaal'.
Ilsa slikte het pilletje door. "Nu zal je je al snel beter voelen: bij mij heeft het alvast goed geholpen en mij hebben ze ook niet gekieteld,' zij zag echter niet de ironie die Ilsa zag, "Sluit nu maar eventjes je ogen. We zullen de rust nodig hebben'.
Ilsa die nog steeds over haar hele lichaam bezweet was nam Sofia's goede raad op en ze ging een beetje op haar zij liggen met haar benen lichtjes open om haar zere plekken te mijden. Maar veel rust kregen ze niet want enkele ogenblikken later ging de meisjes hun celdeur opnieuw open en kwam Hans terug binnen met blijkbaar dezelfde soldaat en een tasje materiaal. Sofia stond meteen op, maar Ilsa bleef liggen want ze was te vermoeid. Zonder iets te zeggen, werd Sofia vastgepakt en tegen de muur vastgemaakt met haar armen in twee hoeken naast haar vastgemaakt. Ilsa keek toe hoe ze haar slipje uittrokken en aan elke buitenste schaamlip een gewichtje vastmaakten. De pijn was op Sofia's gezicht af te lezen, maar ze liet geen kik. Daarna plaatsten ze nog een tepelketting. Tot Ilsa's grote schrik, kwamen de twee Nazi's nu op haar af. Maar tot haar verbazing bonden ze enkel haar handen achter haar rug.
"Goedenacht dames,' zei Hans terwijl hij buitenging.

Ilsa probeerde direct op te staan, maar ze was nog te zwak om in deze omstandigheden op te staan en ze viel naast het bed neer.
"Wat ben je van plan?' vroeg Sofia met een ondertoon van pijn op haar gezicht.
"Jou losmaken,' antwoordde Ilsa zelfverzekerd terwijl ze rechtkroop.
"Dat zou ik erg apprecieren maar je handen zijn gebonden'. "Zou je liever zo blijven staan?'
"Natuurlijk niet'.
Ilsa slaagde erin om recht te komen en ze ging naar Sofia toe. Ze draaide zich om en probeerde met de vingers van haar gebonden handen de gewichten te lokaliseren. Het eerste wat ze voelde was Sofia's uitgebreid, donzig schaamhaar, dat in tegenstelling tot bij Ilsa niet was bijgeschoren.
"Ietsje lager,' hielp Sofia die inzag wat Ilsa probeerde te doen en daar heel blij om was want eerlijk gezegd, dit had ze zeker geen hele nacht kunnen volhouden: haar buitenste schaamlippen deden nu al pijn. Ilsa taste en taste tot ze de aanhechting vond van de gewichten met Sofia's schaamlip. Na wat gepruts lukte het dan ook om het gewicht los te maken en het tweede ging zelfs nog vlotter.

Daarna liet Ilsa zich terug op de grond zakken.
"Bedankt,' zei Sofia.
"Geen dank. Waar zijn vriendinnen anders voor. Om je tepelketting los te maken zul je nog even moeten wachten tot ik mijn boeien los heb. Maar ik dacht dat je van die andere dingen zo snel mogelijk af wilde. Nu, vertel eens hoe jij hier gekomen bent'.
"Wel,... ik ben vanmorgen vroeg opgepakt in mijn huis door de Nazi's. Ze hebben me dan naar hier gebracht. Ze stelden mij vragen over ons hoofdkwartier en onze leiders, maar natuurlijk heb ik niets verklapt en toen,...' Sofia begon even te snotteren, "Toen hebben ze mij uitgekleed en naar de folterkamer gebracht en,... O Ilsa, het was verschrikkelijk, ze maakten mij op een stoel vast en eerst gaven ze me klappen, maar daarna bewerkten ze mijn vagina met een dildo die elektrische schokken gaf. Toen ze doorhadden dat ik niets zou zeggen, brachten ze me hier naartoe. Dat was het zo ongeveer. En jij? hoe kom jij hier?'
"Momentje,... m'n boeien zijn bijna los'.

Ilsa kon inderdaad snel daarna haar boeien losmaken en even daarna bevrijdde ze Sofia van haar tepelketting en maakte haar los. De twee volledig naakte vriendinnen omhelsden elkaar en gingen op het bed zitten. Ook Ilsa vertelde nu haar volledig "avontuur"?. Inclusief haar ontmoeting met Dieter. Sofia moest toegeven dat Dieter ook tegen haar bijzonder vriendelijk was geweest, maar ze moest, tot Ilsa's spijt volledig ontkennen dat er gisterenavond nog enige aanwijzingen waren over de bevrijding. De meisjes besloten dat ze alle rust konden gebruiken die ze zouden krijgen en gingen dus naast elkaar op het bed liggen om te slapen. Het moet immers al erg laat geweest zijn. Ilsa betrapte zichzelf erop dat ze enigszins blij was dat ze niet meer alleen was.
Ze was trouwens ook bijna, indien nog niet helemaal, gebroken. Ze wist niet of ze nog een volgende foltering zou kunnen doorstaan zonder iets te verklappen. Maar ze besloot hiervan nog niets aan Sofia te zeggen.


HOOFDSTUK X : ELECTROnSCHOKTHERAPIE - BEVRIJDING

Het was nog donker en waarschijnlijk slechts enkele uren later, toen Ilsa en Sofia hun celdeur terug openging. De meisjes schrokken wakker en ze zagen Hans, Dieter en een soldaat binnenkomen. Het was Hans die Ilsa rechtsleurde en de soldaat nam Sofia voor zijn rekening. Ze brachten ze naar de folterkamer, waar generaal Von Clausewitz en Marie Krupp op hen wachtten. In het midden stonden twee tafels, in een hoek van ongeveer 20 graden met de grond, opgesteld. Ilsa merkte aan Sofia's blik in haar ogen dat ze deze tafels kende. Ze waren zo te zien in een ergonomische vorm met dik leer bedekt en konden naar Ilsa's inschattingen ongeveer in alle richtingen plooien zodat er ook een stoel van gemaakt kon worden. Aan elke tafel was een bedieningspaneeltje gemaakt met verschillende knoppen en schakelaars, maar ook met een hele hoop elektrodes, waarvan het lugubere gebruik Ilsa duidelijk was. Ilsa werd op de linker tafel gelegd, Sofia op de rechter. Onmiddellijk werden beide meisjes vastgemaakt; hun armen werden stevig naast hen gebonden en hun benen werden gespreid vastgemaakt zodat hun naakte vagina's perfect toegankelijk waren voor de Duitse agressors. De stoel werd aan hun heupen iets geplooid en ook hun hoofd kwam iets rechter.

Hans begon bij Ilsa de elektrodes te plaatsen: een krokodillenklemmetje op elk tepelhoedje, een plakkertje op haar linkerborst, een plakkertje net boven haar navel en een net boven haar schaamhaar, een op haar nek, een op haar rechter arm en tenslotte nog een klemmetje op elke binnenste en buitenste schaamlip. Ook Sofia werd op dezelfde manier bekleed met elektroden.
Net zoals de vorige keren kregen de meisjes een korte inleiding over wat er hen te wachten stond.
Generaal Von Clausewitch sprak: "Znu gaan we iets proberen wat we in dit wereldje electronschokterapie noemen. Een toffe bijwerking van elektriciteit. Wisten sie dat zelfs bij een klein vermogen het menselijk lichaam al hevige pijnen ondervind, hm? Sofia heeft dat al mogen ondervinden en heeft daarom al een kleine voorsprong op Sofia. Maar die voorsprong gaan we nu teniet doen'.
Ilsa begon serieus schrik te krijgen en ze keek nog even naar Sofia. Wat ze daar zag beviel haar allerminst: in Sofia's ogen zag Ilsa niet alleen angst, maar ook echte paniek. Sofia's lichaam blonk immers al van het angstzweet. Ilsa moest snel nog eventjes terugdenken aan hoe ze Sofia had horen schreeuwen. Maar veel tijd om schrik te hebben was er zeker niet: Von Clausewitz zette enkele schakelaars om en draaide aan een knop en Ilsa voelde een stroomstoot in haar nek, die snel over ging naar haar tepels, haar onderbuik en vervolgens eerst naar haar buitenste schaamlippen om te eindigen in een seconden lange stoot in haar binnenste schaamlippen. Ilsa schreeuwde het de hele tijd uit, minstens even hard dan Sofia dat had gedaan. De toeschouwers glimlachten.

Toen de stroomstoot eindelijk ophield stond Ilsa ook helemaal in het zweet en moest ze uithijgen. Ze kon er zich ook amper van weerhouden het uit te snikken. Na een seconde of vijf echter draaide de generaal terug aan de knop en nu ging de aanhoudende stroomstoot door haar hele lichaam tegelijk. De stoot hield zeker tien a vijftien seconden aan. Weer had ze bijna aan een stuk door geschreeuwd, enkel pauzerend om adem te halen.
"Rotzakken,' bracht Ilsa hijgend uit.
"Laat me niet lachen,' zei Krupp, "zeg ons gewoon wat we willen weten'.
"Nooit,' schreeuwde Ilsa.
Daarop werd ze door de generaal afgestraft door een stroomstoot die niet zo fel begon, maar steeds aan felheid won en extra lang duurde. Eerst kon Ilsa zich weerhouden van te schreeuwen, maar na een seconde of vijf begon ze toch en was de stoot, die door haar hele lichaam ging, feller dan tevoren. Na nog een seconde of tien zo ging hij over naar haar vagina specifiek, eerst ook iets minder hevig, maar al snel ook weer allesoverheersend. Niet dat ze nu flinker geworden was, maar ze had gewoonweg geen adem meer en dus kon ze niet echt meer schreeuwen. In de plaats boog ze haar rug als een gespannen boog en sloeg ze met haar rug wild tegen de tafel. Uiteindelijk stopte de stroomstoot toch. Niets te vroeg, want Ilsa was nu volledig uitgeput.

Sofia zag de nood en zei: "Kom dat hier eens doen, rotzak, mij krijg je zo snel niet klein'.
De generaal ging op de uitnodiging in en al snel bleek dat Sofia zich schromelijk had vergist, want ze moest minutenlang hetzelfde of nog erger dan Ilsa doorstaan en hoewel ze duidelijk probeerde om niet te schreeuwen lukte dat haar ook maar zelden en maar net zolang tot de generaal het voltage opdreef. Resultaat: na enkel minuten waren beide meisjes totaal uitgeput en bijna gebroken. De generaal beval Marie Krupp om plaats te nemen aan het foltertoestel van Ilsa en zo waren de twee oude "vriendinnen"? terug verenigd. De elektriciteitsfoltering ging zo nog een twintigtal minuten verder en de meisjes schreeuwden zo ongeveer in koor totdat Ilsa er genoeg van kreeg. Tot nu toe was ze op kritieke momenten steeds gered door hulp van een of ander toeval of door de hulp van Dieter.
Maar nu leek er geen redding te komen en Ilsa dacht: "God ik kan er niet meer tegen.'
Ze wist dat ze haar strijdmakkers niet mocht verraden en toch,... ze kon niet meer.
"Stop, stop,' schreeuwde ze uitgeput tussen twee stroomstoten in, Ik zal alles zeggen wat je wil weten, maar laat ons met rust'.
Het duurde nog enkele minuten voor Ilsa gehoor kreeg tot ze uiteindelijk smeekte om gehoord te worden.
De folteringen werden gestaakt en Krupp zei: "Zie je wel mijn liefje, op het einde praat iedereen'.
"Stilte,' vermaande generaal Von Clausewitz haar.
"Nee, Ilsa, vertel ze niets,' zei Sofia.
Maar ze zei het ook met een gebroken stem. Dit werd meteen afgestraft door haar beul met een blijkbaar erg felle stroomstoot, waarop ze besloot te zwijgen.
"Ja, Ilsa, we luisteren,' zei hij.
De sfeer was gespannen en Ilsa kon niet geloven dat ze dit werkelijk zou doen, toen er een mirakel gebeurde. Het kwam werkelijk als een donderslag bij heldere hemel: het Duitse kamp werd opgeschrikt door ontploffingen. Generaal Von Clausewitz blafte bevelen in het Duits en alle aanwezigen liepen de folterkamer uit. Ilsa en Sofia werden vastgemaakt achtergelaten. De deur bleef openstaan en het duurde maar even voor ze mitrailleurgeluid in de gang hoorden. Onmiddellijk stapte er een grote neger in geallieerde oorlogsuitrusting de kamer binnen. Hij kwam naar Ilsa en begon haar snel los te maken.
"Canadese para's,' zei hij, "We komen jullie bevrijden'.
Plots probeerde Sofia hem te waarschuwen maar het was al te laat: er weerklonk een schot in de kamer en de soldaat viel voor dood neer.
Het was Marie Krupp. Ze kwam naar Ilsa toe en zei: "Ik ga er misschien aan, maar ik neem jullie mee in mijn graf!'
Ze richtte haar pistool en er weerklonk een schot. Maar Krupp viel zelf in elkaar. Hun redder was... Dieter. Voor iemand iets kon zeggen stormden nog een vijftal geallieerde soldaten de kamer binnen.
Dieter liet zijn pistool vallen, hield zijn handen boven zijn hoofd en zei in perfect Engels: "Britse geheime dienst'.


HOOFDSTUK XI : SLOT

Twee jaar later, LONDEN
"Mmmmmng. Dat is zo lekker. Ga door, ga door,' kreunde Ilsa die op Dieter zat en zijn dikke penis in haar vagina genoot.
Haar poes stond absoluut in brand en ze voelde het vocht in haar vagina opwellen. Ze probeerde haar clitoris nog extra te prikkelen door achterover te leunen en het duurde niet lang meer voordat beide partners in het liefdesspel klaarkwamen.

Sinds twee jaar was er veel gebeurd: na de bevrijding van Wenen duurde het niet lang meer tot ook Berlijn viel en de oorlog over was. Maar voor Ilsa, Dieter, Sofia en vele anderen was de oorlog die vroege morgen in de folterkamer reeds tot een einde gekomen. Marie Krupp zelf was meteen die morgen omgekomen. Generaal Von Clausewitz en Hans konden ontsnappen, maar werden enkele maanden later in Duitsland gearresteerd. Sofia bleef in Oostenrijk en stelde het nu goed. Wat Ilsa en Dieter betrof, die werden meteen verliefd, verhuisden naar Groot-Brittannie en enkele maanden later trouwden ze.

Na het eigenlijke liefdesspel hielden de twee geliefden er steevast aan vastom nog een beetje te kietelen -jawel!-, te knuffelen en te strelen. Ook nu lagen ze in de zijwaartse 69-stand -die Franse snoepers toch!- en was Ilsa dus nog een beetje met Dieters ballen aan het spelen en was hij haar nog wat aan het plagen en penetreren met zijn vingers toen de baby in de kamer ernaast huilde.
"Oh nee, niet nu?! zuchtten ze beide, maar ze meenden het niet echt want Bruce was het prachtigste geschenk van hun samenzijn.
Beiden stonden ze op en het bleek dat Bruce een natte luier had. Ilsa legde een krant onder hem waarop geblokletterd stond:
VREDESVERDRAGEN IN YALTA EEN SUCCES- NOOIT MEER OORLOG!
"Dat zal wel,' zuchtte Ilsa.
Maar toen wist ze nog niet hoezeer ze gelijk zou krijgen!


THE END